یا درستش کن یا . . . نخور

به نام خدا.

سلام.

اول از همه ببخشید اگه عنوان این نوشته تند یا بی ادبانه یا هر چیز دیگه ایه. حقیقت امر اینه که برای چیزی که میخوام بگم هیچ عبارت دیگه ای به اندازه این عبارت حق مطلب رو ادا نکرد.

خب، موضوع چیه؟ موضوع از این قراره که که اکثر ما ایرانی ها انگار کلاً متخصص در همه امور هستیم و دکترای هر علم و دانشی که تو دانشگاه ها و حوضه ها و هر محل آموزشی دیگه تدریس میشه رو داریم.

جوری راجب همه چیز نظر فوقِ کارشناسی و منتقدانه میدیم که حتی خود اون شخصی که واقعا دکترای اون رشته رو داره هم اینکار رو با این شدت و درجه اطمینان انجام نمیده.

البته این رو هم بگم که منظور من بیشتر نظراتی هست که منتقدانه هستن.

چند نمونه از افتخار آفرینی های ما ایرانی ها:

• همه ما به آخرین درجه تحصیلات حوزوی رسیدیم، جوری که هیچ کسی توان حرف زدن راجب مسائل دینی با ما رو نداره.
• در تمام علوم از جمله فیزیک و شیمی و بیولوژی و ریاضیات استاد تمام دانشگاهیم.
• در همه هنر ها صاحب نظریم، ایراد کار هر نقاشی رو میگیریم، ایراد هر قطعه موسیقی رو میدانیم و حتما در جهت بهبود کار تذکرات خودمان رو ابلاغ میکنیم به اون هنرمند عزیز.
• در تربیت فرزندان شاهکاریم، بچه هایی تربیت میکنیم که صبح تا شب در حال ارتقای سطح علمی کشورن و اصلا وقتی برای هدر دادن تو اینستاگرام ندارن که.
• در زمینه رشته خودمان که ۱۰ تا اختراع ثبت کردیم و استادیم.
• در تمامی ورزش های دنیا مدرک مربی گری حرفه ای داریم. بازیکن فوتبال پاس بده ما سریع فهمیدیم تفکرات مربی چه بوده و فحش های لازم رو براش با عشق میفرستیم.
• و هزاران نمونه دیگه . . .

چند روز پیش داستان اون نقاش رو خواندم که بعد از چند سال شاگردی استادش بهش میگه دیگه میتانی بری و برای خودت کار کنی. اون هم میره یه نقاشی میکشه و میزاره یه گوشه ای جلوی چشم مردم و کنارش یه کاغذی میزنه که هر کسی ایرادی تو این نقاشی میبینه علامت بزنه کجاست. بعد چند ساعت میره و میبینه مردم کلی خط رو نقاشیش زدن و حسابی ایراد گرفتن.

برمیگرده پیش استادش و جریان رو میگه. اینبار استادش یه نقاشی میکشه و میزاره یه گوشه ای. ولی با این تفاوت که روی اون کاغذ مینویسه که هرجایی که ایراد داره رو اصلاح کنید. بعد چند ساعت برمیگرده و میبینه هیچکس دستم بهش نزده.

کلا ما آدما انگار استاد ایراد گرفتنیم (ایرانی و خارجی هم نداره، ولی تو ایران خیلی زیادتره)، ولی وقتی پای اصلاح کردن برسه «هیچی» نیستیم.

ایراد گرفتن آسان و بی هزینه ولی اصلاح کردن سخت و هزینه بره.

پس آقای سهیل مرادی مریم نگاری عزیز، یا اگه میتانی درستش کن یا . . . نخور.

یا علی.