قابله

بعضی حرف‌ها، همین که بر زبان یا قلم جاری می‌شوند، یعنی اینکه پیشاپیش و قبل از آن، شنیده و خوانده شده‌اند؛ چون اگر خواننده و یا شنونده‌ای نبود، این حرف‌ها اصولاً و اصلاً متولد نمی‌شدند؛ بر زبان و قلم نمی‌آمدند!

آن شنونده یا خواننده است که مانند قابله، این حرف‌ها را از ذهن گوینده بیرون کشیده، و به دنیا آورده است.

پس، اگر حرفی هست، یعنی حتماً -حتی پیش از گفته شدن- شنیده شده!

در مورد این حرف‌ها، بودن، یعنی شنیده شدن؛ و شنیده شدن، یعنی بودن.

پ.ن: این نوشته، در کانال تلگرام «ذهن بی‌خانمان» هم منتشر شده است.