دورکاری در دوران کرونا - تجربه تازه

دورکاری برای من همیشه غول بی شاخ و دمی بود که از نزدیکش هم می‌ترسیدم رد بشم ولی شرکت ما به واسطه حوزه فعالیتش که گردشگری تجربه محور و فناوری‌های تحول دیجیتال هست، توی شرایط این روز‌ها ترجیح داد این غول رو از پا دربیاره تا تیم از پا در نیاد.

ما تجربه‌های دور‌کاری انفرادی رو داشتیم ولی خیلی موفق نبود، با اینکه مجهز به ابزار‌های ارتباطی و مدیریتی مثل اسلک و ترلو بودیم، وقتی کسی دورکاری میکرد به سختی می‌تونست کارهای در ارتباط با تیم رو پیش ببره و همیشه مجبور بود نهایتا تلفن بزنه. البته دلیل این چالش، کم تجربگی ما بود که حتی در روز اول دورکاری هم مشهود بود.

وقتی مواجه با بحران کرونا شدیم، تصمیم گرفتیم که یک بار برای همیشه خودمون رو در برابر اتفاق های از این دست ایمن کنیم پس یه جلسه گروهی گذاشتیم و قوانینی رو وضع کردیم که بتونیم دورکاری با کارایی بالا داشته باشیم.

۱- تیم‌ها کوچکتر (تعداد تیم ها بیشتر) و الزام کنترل تسک‌ها و اهداف بیشتر شد.

۲- همه باید تسک مشخص داشته باشند و در صورت عدم شفافیت مسولیت‌ها، مسئول هر تیم باید برنامه کار هم تیمی‌ها رو اعلام کنه.

۳- از ارتباط نترسیم و برای القای بیشتر حس مسولیت هر روز با راه‌های تصویری، صوتی و لااقل متنی با هم در ارتباط باشیم.

۴- همه اعضای تیم‌ها هر روز در حال فکر کردن و پیشنهاد دادن اقدامات بهبود دهنده و نقد کردن کاستی‌های این مدل کار باشند.

۵- دوره‌ی این دورکاری محدود است و در صورت پایین اومدن کارایی، باید لغو بشود و به راههای جایگزین بعدی فکر کنیم.

با این ۵ قانون شروع کردیم و امروز روز چهارم کاری ما بصورت دورکاری، روز تصمیم گیری در مورد ادامه دادن یا ندادن این روش هست.

با این اوصاف و اینکه حجم کار بالاست و ارتباط‌های گاه و بی‌گاه تمرکز کاری ما رو هم می‌گرفت، از امکان استاتوس اسلک استفاده کردیم تا بقیه بابت جواب نگرفتن تو زمان‌هایی که روی کاری تمرکز داریم ناراحت نشن!

در کل دورکاری ضعف‌ها و قوت‌های زیادی داره که هر تیمی تا شروعش نکنه متوجه نمیشه و قطعا با تمرین و انرژی گذاشتن بهتر و بهتر میشه.

تیم هوریز و کرمان‌لند، این انرژی رو از مخاطب ها و مخصوصا هم تیمی های خلاقش میگیره.