داستان رباتی به نام R1

روزی روزگاری، رباتی به نام R1 پس از تلاش بسیاری طراحی شد. تنها وظیفه اش این بود که از خودش دفاع کنه. یک روز طراحان تصمیم گرفتن به او یاد بدن که باطری یدکش در اتاقی قرار داره که بمب ساعتی در اون کار گذاشته شده و دقایقی دیگه منفجر می شه.

ربات R1 اتاق را شناسایی و کلید را پیدا و نقشه ای برای نجات باتری کشید. واگنی در اتاق و باتری درون جعبه ای در واگن قرار داشت. R1 پیش خودش فرض کرد که با بیرون کشیدن واگن از اتاق باتری قبل از انفجار بمب بیرون می آید.

اون موفق شد باتری به همراه واگن از اتاق بیرون بیاره ولی بمب هم داخل واگن بود ! با اینکه می دونست بمب داخل اون هست ولی نمی دونست که با بیرون آوردن واگن باتری و بمب باهم بیرون می آیند !

طراحان دوباره مشغول شدند این بار به این نتیجه رسیدند که روبات بعدی نه فقط پیامدهای مطلوب بلکه باید پیامد های نامطلوب را نیز بشناسد. ربات جدید طراحان R1D1 نام داشت. آنها این ربات را در همان موقعیت ربات R1 قرار دادند.

این ربات جدید هم به این نتیجه رسید که باید واگن را از اتاق بیرون بکشد و نشست به نتیجه عملش فکر کرد و تازه به این نتیجه رسیده بود که بیرون کشیدن واگن از اتاق رنگ اتاق عوض نمی کنه که بمب منفجر شد!

طراحان دوباره نشستن فکر کردن گفتن اینبار فرق اطلاعات مرتبط و غیر مرتبط را به رباتمون یاد بدیم و بهش یادمیدیم که از اطلاعات غیر مرتبط چشم پوشی کنه. اسم ربات جدید R2D1 بود.

وقتی ربات را در همان آزمونی که نیاکانش را به کام مرگ کشانده بود قرار دادند با تعجب دیدن که رفته یک گوشه کنج عزلت گزیده و در حالی که طراحان فریاد می زنن

یک کاری بکن !

ربات در پاسخ می گوید :

من دارم کار می کنم. من به شدت مشغول چشم پوشی از اطلاعات نامربوطم.

در همین مکالمه بود که بمب منفجر شد. این مشکلی است که متخصصان هوش مصنوعی و طراحان ربات با آن روبرو هستند. به این مشکل مسئله قاب می گویند.

هرچه دامنه اطلاعات بزرگتر باشد احتمال بروز مسئله قاب بیشتر است. معنیش اینه که کنترل پذیری مسئله قاب با میزان بسته بندی اطلاعات نسبت عکس دارد. این یکی از دلایلی است که محاسبه پذیری ذهن را رد و یا به عبارتی دشوار توصیف می کند.