دستهایت رقاصِ سالنِ کاغذند؟

خانه بوی عود میدهد. انگار که دودِ عود بین موهایت دست انداخته باشد؛ حسادت نمیکنم. به عود دیگر نه!

جانِ خاکستر شده عود را در دستمال میریزم. ان را از دستم میقاپی. میخندی و میرقصی و دامنِ گلدارت در هوا تاب میخورد. موهایت اشفته میشود. روی نوک پاهایت مثل پروانه به دور شمع، دور من میچرخی. پروانه نباش! پروانه ها عمر کوتاهی دارند. پرواز کن اما دستهایم را بگیر تا ازین زمین خاکستری رها شویم.

دست های سیاهت را بعد هربار نقاشی کردن به یاد دارم. من قلمت، قلم ها قلمت! دستهایت را قلمِ کاغذِ خشمگین نکن. دستهایت رقاصِ سالنِ کاغذند؟ کدام نقاشی با خاکسترِ بی حیای عود روی کاغذِ نفرین شده نقاشی میکشد؟

بگذار انگشتهایت را ببوسم؛ ناخن های همیشه تیره ات را ببوسم.

دستهایت جان میدهند درین سیاهی. لکه سیاهِ روی گونه ی سفیدت، برای شبِ سیه کردن روزِ آفتابی من کافی ست.

بعد دیدن نقاشی هایت اما، در افکارم گم شدم.

من تو را گم کردم. گفته بودم من از سیاهی میترسم؟ نه! نه! از یاد برده بودم...

تو را از یاد بردم. به تنهایی دارم محو میشم.

مرا از دستِ افکارم نجات بده. از ادمهای نیمه زنده ی نقاشی ات، نجات بده. مرا از دست من، نجان بده.

میخواهم بمیرم. فقط امیدوارم مرا سرزنش نکنی. من پوسیده ام... سالها از گم شدن من، درین باتلاقِ تاریکی میگذرد. دامنِ گلدارت حالا چیزی جز تار و پودی از پارچه ای قدیمی نیست. میخواهم بمیرم. فقط امیدوارم مرا سرزنش نکنی.

اشک هایم را از چشمانم پاک کن و به آسمان فریاد بزن. از اسمان، من را بخواه. من مابینِ تهی بودنِ ابرها، گیر افتاده ام. صدای گریه هایت به اسمان رسیده. اشک هایت را از چشمانت پاک میکنم پس به آسمان فریاد بزن. من را سرزنش کن. مرا بابت مرگی که خواستم سرزنش کن.

پیدا کردن چنین عشقی سخت است. پیدا کردن دوباره تو سخت است... تو برایم معنای کلمه ی عشقی. وجودت ثابت کننده معنای آن و آن تنها امیدِ وجود داشتن من است. من وجود دارم؛ حتی حالا که مرده ام؟ در زندگی بعدی پیدایت خواهم کرد.

اینها همه نفرین عود بود. عودی که عاشقت شد. عودی که مرا کشت. تو را پوساند. کاغذ را خفه کرد!

دامنت را تاب بده. موهایت را اشفته کن. خاکسترِ عود را به روی صورتِ سیاهِ اسمان، فوت کن.

-قسمتهای بولد شده متن آهنگِ