همه انسانها باهم برابر هستند

همه انسانها باهم برابر هستند.
همه اشخاصِ جامعه در مقام انسانیت شریف هستند و قابل احترام.

در یک سیستم دانشگاهی، انسان‌ها به نسبت دانش و علم فردی سنجش و ارزیابی می‌شوند. ملاک برتری استادی به استاد دیگر تعداد پایان نامه‌ها و پروژهای علمی اوست.
همه اشخاص در مقام انسانیت قابل احترام هستند. اما در فضای دانشگاهی، استادی صاحب جایگاه‌های بالاترِ استادیاری و... خواهد شد که به استناد مدارک عملیِ معتبر رتبه بالاتری کسب کرده است.
در این فضا از اساتیدی تقدیر می‌شود که فعالیت‌های عملی چشمگیرتری داشته‌اند. افرادی را در حوزه آموزش بخدمت می‌گیرند و بخصوص با اساتیدی تمدید فعالیت می‌کنند، که سهم بیشتری در توسعه دانش و آگاهی جامعه و دانشجویان را داشته‌اند.

در یک فضای رسانه‌ای، همه اشخاص در مقام انسانیت قابل احترام هستند. اما اشخاصی که در سمت‌های بالاتری هستند، از لحاظ نوع فعالیت رسانه ای دانش و تجربه ی بهتری دارند. این اشخاص نسبت به زیردستان خود اصل و انواع محتوا را بهتر می‌شناسند. سلیقه‌ی عامه مردم و مخاطب را بهتر درک می‌کنند. دانش جامعه شناسی و روابط عمومی دارند. در یک کلام متخصص رسانه هستند. فضای رسانه‌ای کم نداریم؛ رادیو، تلویزیون، خبرگزاری‌ها و ...

در یک فضای مذهبی، همه اشخاص در مقام انسانیت قابل احترام هستند. اما افرادی که تقوای بیشتری دارند، صاحب مسئولیت شده، مقام بالاتر و محبوبیت بیشتری دارند.
فضای مذهبی را همه می‌شناسیم؛ مسجد و کلیسا. در این فضاهای مذهبی ملاک برتری انسانی به انسان دیگر ایمان افراد است. همه آن شخص را به خدا نزدیکتر احساس می‌کنند و چون سابقه و دانش مذهبی بیشتری دارد، در فعالیت‌های مذهبی از او تبعیت می‌کنند.

در یک فضای ورزشی، همه اشخاص در مقام انسانیت قابل احترام هستند اما تنها ورزشکاران حرفه‌ای (در هررشته‌) هستند که جایگاه بالاتری دارند. تجربه و سابقه در هر فعالیت ورزشی معیار انتصاب افراد برای مسئولیت‌های ورزشی ست. فضای ورزشی کجاست؟ فدراسیون، باشگاه ورزشی و...

اما اگر به جامعه‌ای با مِلاک‌های مذهبی وارد شویم؛ همه انتخاب‌ها و انتصاب‌ها رنگ ایدئولوژی دینی به خود می‌گیرد. در دانشگاه ملاک برتری اساتید موازین مذهبی ست. در فضای رسانه و فضای ورزشی معیار شایستگی صرفا عناوین مذهبی ست.