واقعا چرا دارم این قد دپ می‌نویسم؟

احساس می‌کنم بعضی وقت‌ها باید بعضی انسان‌ها رو از زندگیت بندازی بیرون، با اینکه ازش هزاران هزار خاطره‌ی خوب داری‌.

ممکنه دلت به یکی تنگ شه اما انتخابت این باشه که فراموشش کنی، ممکنه یکی رو خیلی دوست داشته اما انتخابت این باشه که دیگه نبینیش‌.

دوست‌های صمیمی که ندیدنشون عادی می‌شه، کسایی که برخلاف قبل باهاشون ۴۵ دقیقه پشت تلفن حرف نمی‌زنی، اونایی که دیگه از صبح تا شب باهاشون چت نمی‌کنی:)

همه چیز دورانی داره، همه‌ی دوستی‌ها تموم می‌شن تمام روابط خوب پایانی دارن، این پایان ممکنه درد داشته باشه اما معنیش این نیس که نباید منتظر یه شروع دوباره باشی. ممکنه دیگه اون شخص رو تو زندگیت نداشته باشی اما مطمئن باش این می‌تونه شروع دوباره‌ی یه رابطه‌ی جدید باشه. :)

به یاد دوستی که دیگه باهاش حرف نمی‌زنم

؛) چشمک