به دنبال گنجی بزرگ به نام "احساس خوشبختی" ۳

اگر از ما بپرسند، چگونه می‌توان فهمید شخصی خوشبخت هستیم یا نه؟ چه پاسخی خواهیم داد؟ شاید بگوییم:« هر لحظه ای که احساس خوشی میکنیم خوشبخت هستیم»

اما این بنظر پاسخ کاملی نمی‌آید. احساس ما نمی‌تواند همیشه معیار کاملی برای سنجش خوشبختی ما باشد چرا که پاسخ ما به سوال برگرفته از مقایسه ما با دیگران است واین مقایسه اغلب با کسانی می‌باشد که تصور می‌کنیم از ما خوشبخت تر هستند و احتمال اینکه فرض ما غلط از آب در بیاید زیاد است. اما در هر صورت احساس خوشی را از می‌گیرد.

لُپ کلام را بخواهم بگویم این می‌شود:« گاهی تصورات غلط و منفی ما، مانع رسیدن نور خوشبختی به ذهن ما می‌شود اینجوری می‌شود که احساس خوشی نمی‌کنیم و نمی‌پذیریم انسان خوشبختی هستیم»

جایی خواندم."خوشبختی شجاعت می‌خواهد"
در این که همه ما به دنبال این هستیم که روزی آن را به چنگ آوریم شکی نیست. اما این جمله نشان می‌دهد فقط تمایل به خوشبختی ما را خوشبخت نمی‌کند. باید بدانیم که ما بیشترین نقش را در به چنگ آوردنش داریم. و یکی از ساده ترین راه های رسیدن به خوشبختی تلاش برای رقم زدن رویداد های مثبتی است که می‌دانیم توانایی رقم زدنش را داریم.

البته این کار مهارت خاصی می‌طلبد و ما باید خوشحالی های کوچک را همچون قطره هایی بدانیم که با جمع کردنشان به دریایی خوشبختی می‌رسیم.
طبیعی است که وقتی تجارب خوشحال کنندتان بیشتر از تلخی های روی داده باشید سبب می‌شود خود را خوشبخت تر بدانیم.

پس اگر دست از مقایسه باطن زندگی‌مان با ظواهر زندگی دیگران برداریم و تلاش کنیم از فرصت های کوچک برای رسیدن به خوشحالی درونی و ماندگار و باور روزافزون نسبت به خودمان استفاده کنیم بدل به فردی خوشبختی خواهیم شد ..

احساس خوشبختی فقط بسته به پول، موقعیت اجتماعی، تحصیلات، جنس و... نیست بلکه امری اکتسابی، روانی و درونی می‌باشد