استغنا و جهان گذران!

یه دوستی داشتم که معتقد بود زمان همه چیزو حل میکنه، زمان، خستگی رو تکراری و شاید حتی در وجود ما نهادینه میکنه، زمان، غم رو به درد و درد رو به دلتنگی و دلتنگی رو به استغنا تبدیل میکنه، این عقیده ای بود که شکیبا دختر دبیرستانی ای که وقتی کسی دچار غم بزرگی میشد بهش یاد آوری میکرد، امروز شکیبا بر اثر استغنایِ غم مُرد! شاید یه نفر به شکیبا تقلب رسونده بود کسی چه میدونه؟ شاید سر امتحانِ زندگی لب خونی کرد بود: زمان همه چیزو حل میکنه. اما نفهمیده بود جناسِ ایهام داری توی واژه حل وجود داره! درست میگفت، اونی هم که تقلب بهش رسونده بود، اونم درست میگفت.

زمان همه چیز رو حل میکنه، اما توی خودش! انقدر دردت رو با زمان التیام میدی تا اون درد میشه غم تا اون غم میشه تعلق تا اون تعلق میشه زخم تا اون زخم میشه تاریکی و تا اون تاریکی میشه آدمیزاد.