ورزش برای سلامت است یا آسیب دیدگی؟ چرا ورزش می کنیم؟

هدف از ورزش کردن چیست؟ در این مطلب بسیار کوچیک میخوایم یه بررسی کوچیک بکنیم از اینکه چرا ما ورزش میکنیم؟ تندرسی یا وحشی بازی؟ پیرومطالبی که قبلا در توسینسو نوشتن منوط به رشته های رزمی ای که اخلاق توشون از بین رفته و... امروز میخواستم به این بپردازم که چرا توی ورزش آسیب دیدگی داریم؟ مگه برای سلامتی نیست؟ و اینو میخواید از زبان کسی بشنوید که تاحالا 5 بار مچ پاشو گچ گرفته ، آرنج گلف بازان گرفته و .... پس بامن همراه باشید :

از قدیم تا الان همش میگن برو ورزش کن تا سلامت باشی ، ورزش هم برای سلامت روح خوبه هم جسم (روح باید روششو بلد باشی) و این ورزش بسته به علاقه و موقعیت و شرایط هر فرد با فرد دیگر متفاوته ، اینکه یک ادم پیر با 80 سال سن پیاده روی کنه خیلی خوبه و اینکه یه جوون 30 ساله روزی 3 مایل بدوه (بروسلی)براش خوبه یا اینکه یه جوون کله داغ 20 ساله هر روز بره پشتک بزنه و از در و دیوار بره بالا تا انرژیش تخلیه بشه :) پس میبینید که بسته به سن و علاقه نوع تحرک فرق داره (حتی اینکه یکی شغلش باشه هم باز روی نحوه تمرین کردنش بیشتر تاثیر داره نسبت به یکی که فقط برای سرگرمی اون تمرین رو انجام میده) از این موارد که بگذریم .

ورزش تا قسمت سلامتیش و سرگرمی خوبه ، ولی وقتی تبدیل به شغلت میشه و وقتی جدیش میگیری یا میخوای توی اون رشته به مقام برسی ، آسیبا هم میان سراغت ، هر ورزشکار حرفه ای آسیب دیده ، صد درصد بهتون قول میدم (ورزشکار های مبتدی و اماتور هم بودن که بر اثر بی احتیاطی آسیب دیدن ، منتها من دارم درباره اشخاصی میگم که حرفه ای تمرین کردن و الکی اسیب ندیدن بلکه بر اثر فشار تمرینات اسیب دیدن) مثلا همین امیر علی اکبری که از طرف ایران رفته تو MMA خودش میگه من آسیب زیاد دیدم (مخصوصا که کشتی هم کار کرده) و خود منم خیلی اسیب دیدم .

از پیچیدن مچ پای چپم اونم 5 بار گرفته تا ارنج گلف بازان و ضربه به بیضه و بیهوشی و استفراغ و ..... خب این ناشی از چیه ؟ ببینید وقتی شما شروع به تمرین حرفه ای میکنید نا خوداگاه از بدنتون زیادی کار میکشید ، بسته به نوع و شدت تمرین، شرایط روحی ، تغذیه ای یا حتی ژنی منحصر به فردتون به یه جای بدنتون فشار بیش از اندازه میاد که باعث میشه اون قسمت اسیب ببینه ، حالا چیکار کنیم که این آسیبه به حداقل برسه ؟

در وهله اول اگر شغلتون نیست خودتونو واسش نکشید، تمرین معمولی - فشار معمولی تا سالم بمونید و بتونید همیشه ورزش کنید .. و برای اون قسمتیم که اگر روزی خواستید قهرمان بشید یا بشه شغلتون ، زیر نظر یه مربی با سابقه و خوب و درست حسابی تمرین کنید ، از سلامتتون مطمئن بشید ، از اینکه خوراک درستی دارید مطمئن بشید ، تمریناتون حساب شده باشه نه خودسر (یه ماهه نزنه به سرتون که اندازه 6 ماه تا1 سال هم وزن کم کنید هم حجم بیارید (یه شبه ره صد ساله رو برید)) و اینکه حتما به فکر سلامتتون باشید .

اون مدالی که به فکرشید شاید اندازه 1 ماه بتونه شادتون کنه ولی عضو اسیب دیدتون تا اخر عمر شمارو ناراحت و درمونده میکنه ، و نکته اخر که تجربه خودمه اینه که توی ایران یا خیلیییییی باید هدفت بالا باشه که براش تلاش کنی یا تلاش نکن چون من مقام کشوریم اوردم و چیزی جز اسیبش برام نموند ، نه تشکری نه افرینی نه بنری ، فقط به فکر درمانشون بودم ، پس بهتره فکرتون مثل امیر علی اکبری یا کیمیا علیزاده جهانی باشه که با اون همه درد و آسیب برسید به جایی که بگید اره ارزششو داشت این همه مشکلو دردو و اسیبو تحمل کردم ، بالاخره نتیجه گرفتم ! و ....

و در آخر این عکس باعث شد من این متنو بنویسم