پرچم در تمام کشورها مقدس است و توهین به آن پذیرفته نیست

شاید مثل اعضای تیم استقلال که در مراسم قهرمانی سوپر جام و در مقابل دوربین‌ها شادی نکردند اما چند دقیقه بعد با خبر دریافت پاداش سه برابری،‌ رختکن را از خوشحالی روی سر گذاشتند،‌ بر و بچه‌های تیم ملی فوتبال ساحلی هم در خلوت خودشان، دلی از عزا درآورده باشند و با جام قهرمانی حسابی خوش گذرانده باشند. اما یک چیز، مشخص است و آن اینکه، تیم فوتبال ساحلی،‌ با بی‌احترامی به پرچم و سرود ملی، نه‌فقط قلب میلیون‌ها ایرانی را به درد آوردند بلکه پایه‌گذار یک بدعت نامبارک در عرصه ورزش شدند.

اعتراض، حق هر شهروند ایرانی است؛‌ حق شما هم. اما آیا اعتراض داخلی را در زمین خارجی فریاد می‌زنید؟ آیا به قول سیمین دانشور، حاضر شدید «رخت چرک‌تان را در حیاط همسایه بشویید؟». آیا بازیکنان سایر تیم‌ها از تمام قوانین و سیاست‌های کشورهای‌شان رضایت دارند و هیچ انتقادی از دولت‌های‌شان ندارند؟ آیا مورد مشابهی سراغ دارید که بازیکنان یک کشور به‌عنوان اعتراض به حوادث داخلی کشورشان، در مسابقات بین‌المللی از خواندن سرود ملی‌شان امتناع کنند؟

قهرمانی بدون بالا بردن عزتمندانه پرچم و بدون زمزمه همراه با افتخار سرود ملی جمهوری اسلامی ایران، قهرمانی محسوب نمی‌شود. در بهترین حالت، یک موفقیت در نتیجه است که در حافظه تاریخی مملو از افتخار و غرور مردم این سرزمین، ماندگار نخواهد شد...