سندرم اردک استنفورد چیست؟

سندرم اردک استنفورد گرچه به عنوان یک اختلال روحی رسمی در نظر گرفته نشده است اما در بین دانشجویان و دانش پژوهان بسیار شایع است. این سندرم به شما میگوید همه چیز آرام است در حالیکه در واقعیت اینگونه نیست. در این مقاله به بررسی این سندرم پرداخته شده است.

اصطلاح سندرم استنفورد زمانی به وجود آمد که چند پست در صفحات دانشجویانی از استنفورد که خودکشی کرده بودند بررسی شد.

تا به حال به شنا کردن یک اردک دقت کرده باشید متوجه میشوید ما تنهای قسمتی از بدن اردک را میبینم که روی آب به آرامی حرکت میکند و به نظر می رسد که هیچ تلاطمی در کار نیست. اما در زیر آب برای به وجود آمدن این تصویر آرام اردک با تمام قوا با پاهای خود شنا می کند.

دانشگاه استنفورد با ضریب پذیرش 4% در جهان به عنوان رقابتی ترین دانشگاه شناخته می شود. در واقع ورود به استنفورد از هر دانشگاه دیگری سخت تر است. این موضوع باعث میشود باور عمومی جهان این باشد که استنفورد مرکزی پر از آدم های باهوش و با استعداد است.

تحقیقات انجام شده نشان می دهد به دلیل جو رقابتی و فشار حاکم بر دانشچویان آنان تلاش میکنند نشان دهند که هیچ پشتکاری ندارد و موفقیت آنها تنها به علت هوش بالای آنان است. در یک مثال ساده دانشجویی که چندین روز برای یک آزمون مطالعه میکند طوری رفتار میکند انگار هیچ مطالعه ای نداشته است و نتیجه آزمون وابسته به هوش و استعداد اوست نه پشتکار او!

در حقیقت دانشجویان در این دانشگاه مشابه اردک هایی هستند که ظاهر شاد و آرامی دارند اما در حقیقت در تقلا و تلاش هستند.

به نظر می رسد این سندرم میتواند شروع یک افسردگی و اضطراب جدی تر باشد و باید درمان شود.

با دقت به فضای مجازی متوجه می شوید خیلی از افراد دچار سندرم اردک استنفورد شده اند.

این معضل در دانشگاه های مختلف بسیار شایع است.

علت ایجاد این سندرم:

کمال گرایی بیش از حد

تشویق دیگران برای رقابت بیشتر

حمایت و محافظت بیش از حد خانواده و اطرافیان از فرد در برابر مشکلات و ناامیدی ها

دور شدن فرد از خانواده با ورود به دانشگاه

علائم سندرم استنفورد:

احساس غرق شدن و خارج از کنترل بودن

مشکل در آرامش

عزت نفس پایین

احساس تنهایی و انزوا

احساس عصبی بودن علائم فیزیکی، از جمله انرژی کم، مشکل در خواب، تنش عضلانی، دندان های به هم فشرده، حالت تهوع یا خشکی دهان

علائم شناختی، از جمله نگرانی مداوم، فراموشی، افکار مسابقه ای، مشکل در تمرکز، و قضاوت ضعیف

تغییرات رفتاری، از جمله تغییر در اشتها، اهمال کاری، افزایش استفاده از موادی مانند الکل یا مواد مخدر، یا رفتارهای عصبی مانند بی قراری یا جویدن ناخن.