کافه‌های سکوت

مرجع اصلی: Telegraph نویسنده:دنیل دمتریو ترجمۀ: نجمه رمضانی

کافه‌های سکوت ژاپنی‌های تنها و در جست‌وجوی آرامش را به‌سوی خود می‌کشند.

جوانان ژاپنی دوست دارند هر کاری را به‌تنهایی انجام دهند. همه‌روزه، تعداد بیشتری «کافۀ سکوت» با محدودیت خودخواستۀ گفت‌وگوی در توکیو افتتاح می‌شود. «کافه‌های سکوت» و «جشن‌های عروسی مجردی» نمونه‌ای از محصولات و خدماتی است که برای تأمین نیازهای نسلی خجالتی ایجاد شده‌اند.

دنیل دمتریو، تلگراف — زنی جوان تنها در کافه می‌نشیند، چای می‌نوشد و کتاب می‌خواند. کمی مکث می‌کند تا سریع چیزی را در نوت‌پد کنار دستش بنویسد و به کافه‌چی که از کنار میز رد می‌شود، نشان دهد. «ببخشید سرویس بهداشتی کجاست؟»

این داستان آشنایی در «کافه‌های سکوتِ» توکیو است؛ فضاهایی که در نگاه اول، کافه‌هایی برای گفت‌وگو به نظر می‌آیند، اما مشتریانشان اجازۀ صحبت ندارند و درعوض باید با نوشتن در نوت‌پدها با هم ارتباط برقرار کنند.

همه‌روزه، تعداد بیشتری کافۀ سکوت با محدودیت گفت‌وگوی خودخواسته در سراسر پایتخت افتتاح می‌شوند و موج عظیمی از توکیویی‌های تنها را به‌خود جذب می‌کنند. آن‌ها مشتاق‌اند سرعتِ زودپزیِ زندگی شهری را با سکوت و تنهایی معاوضه کنند.

این وضعیت در پی تمایل روزافزون جوانان ژاپنی به تنهایی پدید آمده است؛ موقعیتی که حاصل بی‌ثباتی اقتصادی، تغییر الگوهای سنتیِ حمایت خانواده و افزایش انزوای اجتماعی است.

این پدیده فقط به کافی‌شاپ‌ها محدود نمی‌شود، بلکه همه‌چیز را در بر می‌گیرد؛ از دیسکوهای سکوت که شرکت‌کنندگان با استفاده از هدفون‌های بی‌سیم متصل به دی‌جِی تنهایی می‌رقصند، گرفته تا محصولاتی مانند کارت‌های رومیزی طراحی‌شده [با توصیه‌هایی] برای تأمین محیطی خصوصی و بدون گفت‌وگو در دفتر کار.

در نامعمول‌ترین طرف این طیف،