آقای رئیس

به پیشنهاد پدر این بار با کت و شلوار به سمت روستا به راه افتادم.چندین بار این نکته را پدر به من گوشزد کرده بود که دبیر باید ظاهرش آراسته و منظم و مرتب باشد.بهترین لباس را هم برای مرد ،کت و شلوار می دانست.من هم به شخصه زیاد این نوع پوشش را دوست نداشتم ولی اصرار پدر این بار بسیار بیشتر بود.

در مسیر فقط مواظب بودم که کت و شلوارم کثیف نشود.در مینی بوس از گرگان تا آزادشهر که مشکلی نبود ولی در مینی بوس حاج منصور در نهایت به این نتیجه رسیدم که کت را دستم بگیرم.خدا خدا هم می کردم که باران نگیرد .کت کاپشن نیست که کلاهش را سرکنی و به زیر باران بروی.خیس که می شوی هیچ ،کت هم خراب می شود.

از همان لحظه ای که وارد مدرسه شدم نگاه بچه ها جور دیگر شده بود، حتی آقای مدیر هم یک نگاه سر تا پایی به من انداخت و با لبخندی گفت، حالا بیشتر شبیه یک دبیر رسمی شدی.احساس می کردم بچه ها سر کلاس ساکت تر اند و بیشتر به درس گوش می دهند .شاید چون برای اولین بار مرا در این لباس دیده بودند چنین واکنشی نشان می دادند.

خدا را شکر باران نیامد ولی سرد بودن هوا باز مرا به همان نتیجه پوشیدن کاپشن رساند.کت و شلوار را باید زمانی پوشید که در شهر کلاس داشته باشی و با یک کورس تاکسی به مدرسه بررسی ،نه من که فرسنگ ها از خانه و خانواده دور هستم.در بهترین حالت پوشیدن کت و شلوار برای بعد از عید می تواند خوب باشد.

روز سه شنبه مدیر مدرسه فرم مخصوص بیمه را به من داد و گفت بعد از اینکه تکمیلش کردی خودت ببر اداره تا مهر و امضا شود.بعد هم تحویل حسابداری بده .این کار را حتماً انجام بده ، فقط تا آخر هفته فرصت دارد و اگر انجام ندهی دفترچه خدمات درمانی برایت صادر نمی شود و در آینده کلی دردسر برایت درست می شود.

چهارشنبه صبح اول وقت به محل ایستگاه مینی بوسهای روستا رفتم تا در ماشینی که نوبت اول داشت جایی مناسب گیر بیاورم. همه جاها پر بود و مجبور شدم با ماشین دوم بروم.درست است که حدود نیم ساعت بعد از حرکت ماشین اول به راه افتاد و همچنین صندلی یکی مانده با آخر نصیبم شد که شیشه پنجره اش شکسته بود ، ولی باز هم جای شکرش باقی بود که سرپا نیستم.

وارد اداره آموزش و پرورش شدم.بعد از همان روز اول که ابلاغم را گرفته بودم این دومین باری بود که وارد این ساختمان می شدم.فرم درون کیفم بود، و فقط به دنبال تابلو حسابداری می گشتم.در طبقه اول چیزی ندیدم وبه طبقه دوم رفتم. اواسط راهرو بودم که شخصی از پشت سر گفت، بفرمایید آقا .هرچه اطراف را نگاه کردم کسی جز من در آنجا نبود .برگشتم دیدم مردی لاغر اندام که حدود چهل یا پنجاه سالش بود، خیلی مودبانه جلو آمد و سلام و احوالپرسی گرمی با من کرد و مرا به طرف اتاقش برد.

همان اول فهمیدم که این بنده خدا مرا با کسی اشتباه گرفته است .ولی هیچ مجالی برای گفتن به من نمی داد و یک ریز صحبت می کرد.به زور مرا به اتاقش برد.تا وارد شدیم تلفن روی میز زنگ زد و ایشان با معذرت خواهی بسیار مشغول صحبت کردن با تلفن شد.هنوز صحبتشان شروع نشده بود که گفت مهمان عزیزی دارم و بعداً تماس بگیرید.در همین حین هم صدای اذان بلند شد. با لبخند معنی داری رو به من کرد و گفت :اول نماز بعد کار، بفرمایید تا شما را تا وضوخانه راهنمایی کنم. نمی گذاشت چیزی بگویم و مرا با دست به بیرون اتاق به سمت وضوخانه برد.

وقتی وارد نماز خانه شدم رفتم در گوشه ای بنشینم که باز به سمت من آمد و دستم را گرفت و می خواست به صف اول ببرد.مقاومت کردم و گفتم مسافر هستم و نمازم شکسته است. لبخندی زد و گفت می دانم از گرگان آمده اید.پس حداقل صف دوم را مزین فرمایید.این جمله آخریش کمی نگرانم کرد.بلند شدم که به او بگویم که مرا اشتباه گرفته اید که موذن قدقامت الصلاه را گفت.

آنقدر نگران و مضطرب بودم که اصلاً نفهمیدم چگونه نماز خواندم .فکر کنم نماز دوم را اشتباهی کامل خواندم که همین باعث شد بعد از نماز نفر کناردستی نگاهی متعجبانه به من بیاندازد.نماز که تمام شد. بلند شد و در میان جمع گفت که مهمانی از مرکز داریم و می خواهیم در خدمتش باشیم.هر همکاری اگر نکته ای دارد در کاغذی برای من بنویسد.

نفهمیدم چه شد،ولی وقتی صدایم کرد تازه به عمق فاجعه پی بردم. چنان شوکی به من وارد شده بود که در چند ثانیه اول اصلاً هیچ واکنشی نداشتم،طفره رفتم و جلو نرفتم.همه به من نگاه می کردند و من هم گیج و منگ از اوضاع به وجود آمده نظاره گر آنها بودم.هرکس که می خواست از نمازخانه بیرون رود سلام و احوالپرسی خاصی با من می کرد.می خواستم همانجا به آن آقا بگویم که من فقط آمده ام که فرم بیمه را تحویل دهم.ولی باز نگذاشت و مرا دوباره به سمت اتاقش هدایت کرد.

آنقدر با من رسمی برخورد می کرد که آرام آرام تعجبم داشت به ترس بدل می گشت.کلی از مشکلات آموزش و پرورش شهرستان و نبود امکانات و کمبود نیرو و ... برایم گفت و من هم فقط هاج و واج داشتم نگاهش می کردم.

بعد از اینکه فکر کنم از آن همه حرف زدن خسته شده بود رو به من کرد و گفت : حداقل لیست این مشکلات را بنویسید،تا در زمان تنظیم صورت جلسه چیزی از قلم نیفتد.من هم مبهوت در کیف را باز کردم و فرم بیمه خدمات درمانی را مقابلش روی میز گذاشتم.بعد رو به ایشان کردم و گفتم فکر کنم باید مهر و امضا کنید.

لبخندی زد و گفت :خوب همه چیز را از قبل آماده کرده اید،پس اجازه بدهید آن را بخوانم .وقتی فرم را در دستش گرفت و سربرگ را دید.نگاه معنی داری به من کرد و گفت ، امرتان را بفرمایید تا اقدام کنم. گفتم بی زحمت این فرم را مهر و امضا کنید،دفترچه بیمه می خواهم بگیرم.گفته اند این هفته آخرین مهلت آن است.

رنگش عوض شده بود و نفسش هم به شماره افتاده بود، دوباره رو به من کرد و گفت :ببخشید سمت شما چیست؟ من هم با لبخندی گفتم دبیرم.گفت دبیر کجا ؟گفتم:دبیر وامنان ،صورتش مانند لبو سرخ شده بود و تقریباً چیزی نمانده بود که مانند کارتونها از گوشهایش دود بلند شود.اخمی کرد و با عتاب به من گفت:شما آمده اید فرم دفترچه بیمه را تحویل دهید. چرا از همان اول نگفتید.

من هم در جوابش گفتم که خودتان فرصت ندادید من حرف بزنم ،می خواستم بگویم که مرا اشتباهی گرفته اید ولی مجال ندادید.آنقدر غرق در صحبت ها و بیان مشکلاتتان بودید که برای من فرصتی برای بیان نبود.با عصبانیت تمام به من گفت:بروید اتاق معاون آقا ، بروید اتاق معاون!!!!

هرچه فکر می کردم خودم را گناهکار نمی توانستم فرض کنم. چون من برای فرم دفترچه بیمه آمده بودم و حالا هم همان فرم دستم است. این آقا اشتباه کرده و حتی مجالی هم به من نداده تا خودم را معرفی کنم.نکته جالب این بود که وقتی از اتاق خارج شدم تازه چشمم به تابلو اتاق خورد که نوشته بود «اتاق رئیس اداره»

وقتی از در اداره خارج شدم خنده ام گرفته بود از اینهمه ظاهر بینی و چاپلوسی.کت وشلوار و مقداری محاسن و یک کیف سامسونت ،چقدر راحت این آقای رئیس را دچار اشتباه کرده بود .دلم برایش سوخت که چه حساب و کتاب هایی کرده بود درباره فرستاده ی مرکز

معلم روستا