خاور آرد

چهار ساعتی می شد که زیر ظل آفتاب کنار جاده منتظر ماشین بودم.در این مدت برای دلخوشی هم شده ،یک جنبنده هم از مقابل من رد نشد.البته چهار ساعت معطلی مقابل کلبه کل ممد زیاد چیز عجیبی نبود.اگر می خواستی ظهر بعد از تعطیلی مدرسه به خانه بروی می بایست این ریسک را قبول کنی .وگرنه فردا صبح،مینی بوس روستا برای رفتن مهیا بود.

یک طرف این ریسک رسیدن زودتر به خانه بود، چون فردا صبح حتی اگر با اولین سرویس هم به آزادشهر می رفتم حدود ظهر به خانه می رسیدم ولی اگر حالا می رفتم حداقل شب خانه بودم.اما طرف دیگر آن که کمی سخت بود ،نبود ماشین و بازگشت به وامنان بود.طی مسیر بین کاشیدار تا وامنان که حدود سه تا چهار کیلومتر می شد ،بعد از این همه معطلی و آن هم در شرایط روحی نابسامان واقعاً کاری صعب و دشوار بود.

خوشبختانه هوا زیاد سرد نبود و نور خورشید که درست در وسط آسمان بود کمی گرمابخش بود ،ایستادن کمی خسته ام کرده بود،کنار کلبه روی تخته سنگی نشستم .نگاهم به تپه مقابل افتاد که بخشی از گورستان روستای کاشیدار بود.پیش خود گفتم بهتر است بروم بالای تپه تا دید وسیعی داشته باشم .خوبی این منطقه این است که دره اش وسعت زیادی دارد و می توان تا دوردست ها را نیز دید و من همیشه از دیدن این قاب زیبا لذت می بردم.

تپه را آرام آرام بالا رفتم و برفراز آن درست در جایی که می شد جاده را از دوردستها هم دید، نشستم. همیشه از پنجره کلاس های مدرسه وامنان مناظر را از آن طرف دره می نگریستم و حالا زیبایی ها از این طرف نیز خودنمایی می کردند.رشته کوهایی که وامنان در کوهپایه اش قرار داشت نظم خاصی داشتند و تقریباً در یک ارتفاع از غرب به شرق کشیده شده بودند . ولی کوههای این طرف با ابهت تمام همچون دیواری منطقه را در اختیار خود داشتند.

همینطور که در حال دیدن و لذت بردن از این قاب زیبا بودم ، از دوردستها و از سمت نراب گردوخاکی را روی جاده دیدم که به آرامی داشت به این سمت حرکت می کرد.گردوخاک یعنی ماشین و ماشین هم یعنی رفتن به خانه.سریع بلند شدم و تپه را باسرعت به پایین آمدم. آنقدر عجله داشتم که در یک جا نزدیک بود سکندری بخورم ،هرطور بود تعادلم را حفظ کردم و سالم به پایین رسیدم.

خاوری که مخصوص حمل آرد بود، بعد از آخرین پیچ نمایان شد.خوشحال خود را آماده کردم تا یک بار هم که شده با خیالی راحت به شهر بروم.با اشاره من ،خاور ایستاد و بعد از مدتی که گردوخاک ها خوابید با منظره ای عجیب مواجه شدم.جلوی خاور را که شمردم دقیقاً پنج نفر آدم روی هم نشسته بودند واین یعنی فاجعه!

راننده تا مرا با آن قیافه دید ،لبخندی زد و سرش را از پنجره ماشین برون آورد و گفت: برو پشت ،آرد ها را خالی کرده ایم.فقط آنجا می توانی سوار شوی ، خودت که می بینی اینجا چه خبر است.پیش خودم فکر کردم اگر با این ماشین نروم احتمالاً باید فردا بروم و این یعنی باختن ریسک امروز ،در صدم ثانیه حساب کتاب هایم را کردم و تصمیم نهایی را گرفتم و با هر زحمتی بود از بالای در پشتی ، سوار شدم.

پشت خاور چادر زده شده بود و خبری از کیسه های آرد نبود ولی تمام کف و دیواره ها کاملاً سپیدپوش بود و همین منظره جالبی ایجاد کرده بود،اتاقکی کاملاً روشن.تاریک خانه را برای عکاسی شنیده بودم ولی در ذهنم به دنبال جایی بودم که بشود اتاقی منور داشت.آفتاب هم که بالا بر چادر می تابید، روشنی و نورانیت را دوچندان کرده بود.

ماشین که به راه افتاد، نورانیت در فضا هم منتشر شد، هوایی که از منافذ به درون نفوذ می کرد ،ذرات آرد را به رقص وا می داشت.و هرچه بر سرعت ماشین افزوده می شد حرکات این رقص هم ریتمی تندتر به خودمی گرفت.زاویه تابش نور آفتاب که این بار از انتهای ماشین به طور مستقیم بود ،تصاویری بدیع و دلنشین را از این رقص به نمایش گذاشته بود،تنها چیزی که کم بود موسیقی بود ،در ذهن قطعه دانوب آبی اشتراوس را یادآوری کردم.البته سرعت والتس این ذرات آرد زیاد بود که باز در ذهنم سرعت آهسته اش را تصور کردم و کاملاً موسیقی با صحنه چفت شد.

در این فضا کم مانده بود که خود هم شروع به سماع کنم ولی پیچ و خم های جاده و همچنین دست اندازهایش نمی گذاشت.از اینها هم که بگذریم مگر من سماع می دانستم که با این ذرات همراه شوم.پس گوشه ایستادم و فقط نظاره گر این محیط پر از نور و حرکت و موزونی بودم.

یک و نیم ساعتی که پشت خاور بودم در حدود سی الی چهل سال پیر شدم.حواسم به این بخش نبود که این ذرات رقصنده می توانند بر روی من هم که در این گوشه ایستاده ام بنشینند .تمام موهای سر و صورتم به رنگ دندانهایم در آمد.این بار من بودم که موهایم را در آسیاب سفید کرده بودم.

رو به این ذرات معلق سفید در هوا کردم و گفتم اگر می شود کمی از این پایکوبی دست بردارید که این همه شادی شما ،مرا در غصه پیر کرد.لبخند زنان کار خودشان را می کردند و هیچ التفاتی به من نگون بخت نداشتند.کمی دلخور شدم و همه آن چیزهای زیبایی که در ذهن تصور کرده بودم ، در دم از بین رفت. خودم را دلداری می دادم که وقتی به شهر رسیدم در گوشه ای خودم را می تکانم.آرد که دیگر غصه خوردن ندارد.فقط منتظر لحظه ای بودم که برسم و از دست این سپیدی ها خلاصی یابم.

به شهر رسیدیم.ماشین با ترمزی شدید توقف کرد. این بار دیگر در عقب را باز کردم و از ماشین پیاده شدم. موقع سوار شدن ارتفاع زیاد بود ولی چون چاره نداشتم بالا رفتم ولی حالا می ترسیدم موقع پیاده شدن از آن ارتفاع پرت شوم.وقتی از راننده خداحافظی کردم ومی خواستم سریع به گوشه ای بروم و شروع کنم به تکاندن خود.

ناگهان قطره آبی را بروی گونه خود احساس کردم.تا سرم را بالا آورده و به آسمان نگاه کردم در کسری از ثانیه میلیون ها قطره به سمت زمین و من هجوم آوردند.زمانی برای تصمیم گیری یا فرار یا حتی عصبانیت نداشتم.رگبار باران از پیش خبر نمی دهد.جانانه و با هرآنچه در چنته داشت شروع به باریدن کرد.انگار فقط می خواست مرا خیس کند و بس.

سپیدی های آرد که در همه جای بدنم به وفور نشسته بودند به خمیر تبدیل شدند و به تمام سر و صورت و لباسم چسبیدند.نمی دانم چرا اینقدر به من علاقه داشتند و هر چه تلاش می کردم قصد جدا شدن از من نداشتند .قیافه ای بسیار مضحک پیدا کرده بودم . آنقدر اوضاع فجیع بود که کاملاً در آن غرق بودم و اصلاً در خود نبودم.رهگذران هم که فقط می خندیدند و می رفتند.

از همان کودکی از خیس شدن بیزار بودم و حالا در کنار خیس شدن، خمیری هم شده بودم. از همان نقطه ای که پیاده شدم حتی سانتی متری هم تغییر مکان نداده بودم و به معنی کامل مبهوت اتفاقات اخیر بودم. خدایش نگهدارد پیرمردی تاکسی داری را که به دادم رسید و مرا از آن مهلکه نجات داد.

مستقیماً مرا به گاراژ مینی بوس های گرگان برد و خودش هم در کنار شیرآبی که آنجا بود کمکم کرد تا اینکه بتوانم تا حدی وضعم را بهتر کنم.ولی وقتی می خواستم سوار مینی بوس شوم و راننده به من اشاره کرد که روی آن صندلی تکی که کاملاً با روزنامه پوشیده شده بود بنشینم فهمیدم هنوز در وضعیت قرمز به سر می برم.

معلم روستا