فرض کن این ماه قراره یه تصمیم مهم بگیری ؛ روزها و ساعتها از این سایت به اون سایت و از این مشورت به اون مشورت دنبال اطلاعات میگردی برای تصمیم گیری.
حالا یه ماه گذشته و تو تقریبا به اندازه کافی از جوانب مهم تصمیمت اطلاعات مهمی بدست آوردی ، حالا اون اطلاعات ارزشمند کجان؟ تو مغزت ، مغزی که ثابت کرده تو موقعیتای حساس نمیتونه اطلاعات زیادی رو سریعا در اختیارت بزاره و بعضی وقتا حتی اطلاعات ناامید کننده بیشتر از جنبه های مثبت تصمیم دارن تو مغزت میرقصن.
خب حالا که وقت پردازش اطلاعات رسیده و ما باید اطلاعات رو اولویت بندی کنیم ، سی روز جستجو و صد مورد اطلاعات بدست اومده الان تو مغز ما تبدیل شدن به ده روز جستجو و چهل مورد اطلاعات + ترس یا اطمینان کاذب
حالا طبیعیه عین یه شامپانزه با تیپ متفکر تصمیم بگیریم و چند ماه بعدش پشیمون بشیم و بگیم چیشد که اینجوری شد ، لعنت به این زندگی و کلی حرفا و ناله های مفید این شکلی :)
منکه کلی وقت گذاشتم چیکار باید میکردم که نکردم؟
به جاش میتونستی هم جمع آوری اطلاعات و هم پردازش و اولویت بندی اطلاعات برحسب ارزش هات رو رو کاغذ پیاده کنی، چون مغز بهتره اطلاعات بدست بیاره و تحلیل کنه تا اینکه کار دو گیگ USB بیست هزار تومنی رو هم همزمان بکنه و تمرکزش افت کنه.
اینطوری تمرکز اصلی روی تحلیل و جستجو می مونه و موقع نیاز هم جنبه های فکر نشده تصمیم به حداقل میرسن.
حتی اون کاغذ رو هم میتونیم بایگانی کنیم تا بعدها موقع طی مسیر اگه دلسرد شدیم بدونیم چرا این تصمیم رو انتخاب کردیم و دنبال چی هستیم تا یه وقت بین اینهمه ملتِ ول کن ، هدف و ارزش و مسیر ما گم نشه ، یعنی به جای یه شل و ول یه آدم متعهد و جان سخت به دنیا اضافه کنیم؛
به احتمال زیاد آینده مال متعهدای خلاقه.
مکتوب کردن تصمیم یه فایده خیلی مهم دیگه هم داره که بزودی یه پست براش می نویسم.
تاثیر گرفته از : امین آرامش
