گاهی اوقات یک خر یا اسب یا حتی شتر را خوب درک میکنم،زحمت کشیدن سنگینی بار را درجایی بدون اب علف درک میکنم.
گاهی اوقات سنگینی مثال ناشدنی را درون خودم حس میکنم،هرکس برای این سنگینی اسمی گذاشته است،شخصی به آن افسردگی میگوید،شخصی به آن مشکلات بلوغی میگوید
و همین جا میتوانم بفهمم چرا نباید به حرف های مردم اهمیت داد و آنها را گوش کرد.
گاهی اوقات افسرده شدن را با پوست و گوشت و استخوانم درک میکنم،تصور ها از افسردگی هم فرق دارد،شخصی فکر میکند کسی که میگوید افسردگی دارد باید تیغ دستش باشد و نخندد، اما عده ای دیگر از جمله خود وی معتقدند که شخصی که افسردگی دارد هم میتواند بخندد،نقاشی بکشد، ولی افسرده باشد!
مگر افسردگی جرم است؟که زمانی که آنرا میگویی همه یا مسخره ات میکنند و یا گاردی مثال نا زندنی میگیرند؟
مشکل کجاست؟
گاهی اوقات نوشخار ذهنی میکنم،میروم در کوچه پس کوچه های ذهنم،پیش خاطراتی که آنقدر بهشان بی محلی کردم که کارتن خواب شده اند می‌خوابم و آن وقت فکر میکنم چه شد که از ۸ خرداد که انقدر خوشحال بودی تبدیل شدی به این؟
متاسفانه پولی ندارم که بهت بدم با این جمله کارتن خواب را ترک میکنم
به پیش پرنده ها میروم آنها هم گشنه اند!
شاید برای آنکه گشته اند باید خاطراتی قدیمی را دور بریزم تا غذا برای آنها هم بماند
جمله هایم حتی دیگر برای خودمم معنی ندارد
اما چه کنم باید حرف بزنم تا ببینم چه میشود
برای امتحان فردا هیچ چیز نخوانده ام چون نمیخواهم از پیش خاطرات خوب بروم
گاهی اوقات نه میخواهم فیلم ببینم،نه بلند بلند بخندم یا آواز بخوانم،یا با کسی چت کنم،یا کتاب بخوانم،فقط میخواهم با خودم تنها باشم و خلوت کنم
چیز عجیبی نیست هست؟
گاهی اوقات دلم برای دوستانم تنگ میشود فکر میکنم یکی از دلایل این حال آنها هستند چون دائمن در مغزم پیششانم
چقدر عجیب است این بلوغ یا افسردگی یا هر چیزی که نام دارد
گاهی اوقات حوصله ی اضافه کردن گل به اتاقم هم ندارم
چرا این چنین میکنم با خودم
باید ذهنم را از مشکلات دور و منحرف کنم یا بیشتر به آنها فکر کنم؟
با فکر کردن چیزی حل میشود؟
نمیدانم اما میدانم دلم دوستانم را و کمی گوجه سبز میخواهد
