ازم پرسید اگه کسی بهت اعتراضی نمی کرد و انتقادی هم درکار نبود چکارا می کردی؟!
زیاد با هم صحبت می کردیم، چند هفته ای بود که گیر داده بود به موضوع خودشناسی و تلاش می کرد اهمیت قضیه رو به من بفهمونه و حالیم کنه که خودشناسی یه توصیه ی شیک نیست که حالا خوبه اگه آدم بهش فکر کنه و تلاش کنه خودشو بفهمه. اون معتقد بود که خودشناسی خیلی واجبتر از نون شبیه که صبح تا شب چهارنعل دنبالش می دویم!! والبته کار راحتی هم نیست!
اگه کسی بهت اعتراض نمی کرد یا اگه کسی نمی فهمید چیکارا می کردی؟ یه خودکار بردار و رک و روراست بنویس، بعدشم کاغذه رو آتیش بزن! گفتم حالا چرا آتیش؟ برای اینکه ممکنه کسی ببینه و صورت خوشی نداشته باشه و داستان بشه واست. گفتم نه بابا مشکلی نیست کار بدی نمی خوام بکنم که.... خلاصه نیم ساعت بهم فرصت داد و نوشتم و بعد هم یه فندک گرفتم زیرش! حالا چرا آتیش!؟ گفتم یادم اومد قبلنا یه کتاب می خوندم، یه جاییش نوشته بود وقتی به یه قاتل یا جنایتکار نگاه می کنم، بخشی از خودمو توی اون می بینم و به این فکر می کنم که فرق بین من و اون شاید صرفا تفاوت در یه سری شرایط و تربیت و عوامل محیطی باشه، شاید من اگه جای اون بودم خیلی وحشتناکتر می شدم!
ما نباید خودمونو به این راحتی ها فراموش کنیم و خیال کنیم که آدمیم، بارها دیدیم و شنیدیم که گاهی یه کارایی از یه آدمایی سرمیزنه که هیچکس باورش نمیشه ازون آدم همچین کاری بربیاد، حالا چه خوب چه بد! نوشته بود ما هرگز نمی تونیم از خودمون فرار کنیم، خودمون بالاخره یه روزی یه جایی گیرمون می ندازه و رسوامون می کنه، واسه همینه که خودشناسی از نون شب واجبتره!!
اگه وقتایی که کسی نیست یه کارایی می کنی، اگه وقتی می دونی کسی نمی فهمه یه حرکتایی میزنی، بدون که اگه دستت باز باشه و کسی بهت اعتراضی نکنه، اون کارهارو و خیلی بیشترشو انجام خواهی داد. پس تو اونی نیستی که خیال میکنی یا نشون میدی!!
خلاصه تجربه بدی نیست، یه تیکه کاغذ بردار و بشین بنویس، اگه کسی کاریت نداشت چکارا میکردی!؟
https://vrgl.ir/oFKvu
