ویرگول میگه هرچی دوس داری بنویس.. علاقه جزء جدایی ناپذیره همه چیز شده تو زندگیمون حتی بدون اینکه متوجه باشیم.. حتی موقع هایی که گله‌مندیم، حواسمون نیست که بخاطر پاداش نهایی اون موقعیت رو انتخاب کردیم. قدرت تصمیم گیری به ما برتری داده درحالیکه تو اکثر مواقع حسی از سکون ویا گذر کردن از روزمرگیه، و هیچ برتری‌ای دیده نمیشه! مهمه که این برتری رو نسبت به خودمون ببینیم یا سایر موجودات زنده. اگه اینطوره پس همیشه باید حسی از برتری بهمون از طریق فرایند انتخاب ها داده بشه، که همونطور که گفتم به نظر نمیاد اینجوری باشه! و اگه نسبت به خودمون قراره با تصمیمات بهتر، برتری بیشتری حس کنیم؛ که بازهم حس هایی با بار منفی نباید وجود داشته باشه و اونیکه انتخاب های بهتری داشته صرفا داره لذت بیشتری میبره یا اینکه احساسات هیجان انگیز و خاصی رو تجربه میکنه، نه اینکه بی تفاوت یا گاهی گله‌مند باشه!؟
این بارِ منفی از احساسات و عملکرد های به واژه نادرست و اشتباه رو از کجا خلق کردیم؟ قبول میکنید که ساخته دست خودمونه؟ مگه میشه دائما شیطان‌گونه رفتار کرد و تکامل رو معنا بخشید؟ مگه میشه شیطان‌گونه رفتار کرد و این همه خواسته و نیاز رو رفع کرد؟ فک میکنم همچین رفتاری به جای اینکه سطح ریسک و پاداش عملکرد رو به تعادل برسونه؛ برعکس و به شدت، پرتنش ترین شرایط رو بوجود میاره..
اما بیاید یه روز خوب رو که مطمعنیم اونروز زندگی به ما سلام خواهد کرد متصور بشیم. قطعا اونروز هیچ کس منتظر ما نیست، نه اینکه کسی نگران ما نیست یا نسبت به حضورمون بی تفاوته؛ بلکه برای خودمون و عزیزان و دوستانمون والاترین احساسات آزادی و آرامش وجود داره، و اگه دوس داریم در کنارمون یا هرجایی که هستن. قطعا مثل روزهای دیگه ماهم نگران مسئولیت هامون هستیم ولی مطمعنیم که مثه همون روزا، اونروز هم از پسش بر میایم و انتخابی بوده که فکر همه جاشو کردیم.
اسمشو میذاریم روز انتظار برای سلامِ زندگی. بعضی وقتا انتظار شیرینِ. شاید یکم آدرنالین، یه نوشیدنی گرم تو یه هوای بهاری همراه اونروز باشه. شاید آدمای زیادی رو قرار باشه اونروز ببینیم. اصن شاید سلام اونها سلام زندگی باشه! دید جالبیه! شاید روبرو شدن با فرایند انتخاب هامون هرکدوم سلامِ زندگی باشه! نمیدونم چرا داره شبیه یه روز عادی میشه :)) اما چرا روزای عادی ما هرروز سلامِ زندگی رو نداره؟
طلوع خورشید و گنجیشکا؛ هرروز بلند ترین صدای سلامِ زندگیه.. شاید صدای مشتری جدیدمون، یا صدای پیامک حساب خالی شدمون! چرا روز سلامِ زندگی رو به یک روز خاص محدود میکنیم؟ من هرروز برای دیگران آدم متفاوتی هستم، با پوششم، ویا تلاشم برای شاد کردنشون. تازه ادعا دارم که خودم رو میشناسم و ثبات رفتار و عملکرد دارم. محیط امنم رو خودم انتخاب کردم و هر اتفاقی به احتمال خوبی قابل پیش بینیه.
باور کنید اونروز، هرروزه.. یک دونه غبار خاک روی مانیتور سلامِ زندگیه.. اگه سر تایم مقرری از خواب بیدار میشم اون ساعت و دقیقه خاص سلام زندگیه.. هرلحظه و کوچکترین تغییرات محیط اطراف من سلام زندگیه.. فقط کافیه مدت کوتاهی از حافظم برای اینکه از زندگی سلام بگیرم استفاده کنم. فقط کافیه به خاطر بسپرم که چند دقیقه قبل چی شبیه الان نبوده.. یا چند دقیقه قبل کی از پیشم رفته یا ممکنه بره.. هرروز رو دوست داشته باشیم. مثه بچگیمون که شبا با کلی کاره نکرده میخوابیدیم.. مگه علایقمون نبوده؟ مگه علایقمون مارو اینجای زندگی ننداخته؟
صدای سلام دنیای اطرافت به تو میگه ایمان داشته باش که تو سختترین شرایط هم راهی به سوی مقصد هست..
