من می خواهم برای آخرین بار بگویم، آی آدم ها برای تسکین دردهایتان به من مراجعه نکنید من خودم زخمی سراسر خونینم.
آی آدم ها التیام دردهایتان در زخم های من نیست، میدانم اگر سایه ای برای من نبود باید سایه ساری برای شما باشم ولی رهایم کنید من اینبار بسیار خسته ام!
بگذارید در تار و پود ابریشمی های این زندگی گم شوم و باور بیاورم که در خشم چیزی جز حیات نیست، چیزی جز بغض نیست. کاش کسی بود که با اطمینان خاطر بی آنکه بگوید بلیطش را برای آخر این ماه گرفته است،در آغوشم بگیرد و مرا التیام بخش باشد. کاش دوران متفاوتی را سپری می کردم ، روزگار متفاوتی را پشت سر می گذرانبدم و می توانستم بال کبوتر ها را با لذت بیشتری حس کنم …
خشکی چوب درختان را با لذت دو چندان لمس کنم و بوی گل های نسترن را با قلبم ببویم… راستش نمی توانم دیگر نمی توانم غم را اینطور که هست بپذیرم … غم دارم سه بعدی هجوم می آورد …
تو تا به حال دیده بودی هجوم سه بعدی غم را وقتی آهسته کنار رودخانه آرام، نشسته ای !؟
انگار چیزی قرار است در زندگی ات تغییر کند و این زکات آن است … این تنها عرفانی ست که می تواند التیام بخش این رنج باشد …
