یاد گرفتم که هر اتفاقی افتاد،بجای غر زدن به فکر راه حل باشم.اینطوری دیگه روی پای خودمم و به کسی نیازی ندارم.اگه که من با بقیه خیلی فرق دارم فقط به خاطر اینکه تمرکز من روی ستاره های آسمان خودم بود.من شهاب سنگ بودن را بلد نیستم.حداقل اینطوری کسی آسیب نمیبینه.
نظرت چیه؟
