عزیز غم‌زده‌ی من؛ مهم نیست که کامل نیستی. در کامل بودن کسالتی هست که حتماً ازش خسته خواهی شد. حتی لازم نیست این‌قدر برای پنهان کردن ضعف‌هات تلاش کنی چون بیش‌تر از کنترلت خارج می‌شوند و از جایی که نمی‌دانی، بیرون می‌زنند و لابد آن وقت بیش‌تر خجالت‌زده می‌شوی. دست بردار از این‌که همیشه نقش آدم خوب و قوی و کامل را بازی کنی. بازنده بودن آن‌قدرها هم ترسناک نیست و کامل نبودن حتی راحت‌تر است. وقتی از تصور کامل بودن دست برداری می‌توانی دیگران را هم درک کنی و از قضاوت کردن رها شوی چون همه‌ی ما در طیفی از خاکستری زندگی می‌کنیم و اصلا آدمی، همین است.
