داشتیم از شمال برمی گشتیم طبق معمول جاده چالوس رو انتخاب کردیم ..همینطور که رانندگی می کردم فکر می کردم..البته اینم طبق معمول ..این رفتار همیشگی منه برای همین همیشه تو اتوبان ها و‌جاده ها بخصوص وقتی جزو کاروان عروسم گم می شم...
خوشبختانه این بار کاروان عروس در کار نبود من داشتم در اقیانوس ایده های اصلاحی ولی کماکان بی تاثیر خودم شنا می کردم ...به خودم گفتم جاده به این زیبایی که شاید نزدیک به ۹۰ ساله ساخته شده چرا چهار باند بهش اضافه نمی کنن ..وای چی می شه جاده چالوس میشه شش بانده میشه با ماشین با سرعت ۱۰۰ کیلومتر روند و تو یه ساعت و نیم رسید به مقصد..اینجا ها بود که رسیده بودم تو مرزن آباد دو ساعت و نیم از چالوس اومده بودم یعنی یه ترافیک اساسی کاش ماجیک وند داشتیم و جاده رو ۶ بانده می کردیم.
بعد فکر کردم تو اصلا می دونی هر کیلومتر جاده سازی چقدر خرج داره..به خودم جواب دادم نه مگه چقدره؟
پاسخ دادم یه عالمه یعنی هر متر در هر باند n میلیار تومن برای همین جاده چالوس رو الان ۴۰ ساله ۱۰ تا دولت دارن می سازن و هنوز دو تا بیست کیلومتر از سر و تهش ساخته شده اونم هنوز یه تهش افتتاح نشده....گفتم خوب چهارباند اضافه نشه دو باند اضافه بشه اصلا اتوبان نشه یه جاده بهش اضافه بشه
یه جاده دو بانده که ماشینهای به سمت تهران از جاده قدیمی برن و مسافرین سمت شمال از جاده جدیده بعد دوباره وکیل مدافع اداره راهسازی که تو ذهنم بود با قدرت پاسخ داد شما تخصصی در شرایط فیزیکی جاده سازی در کوه و کمر نداری و بهتره خوشحال باشی که ۴۰ سال پیش یه کسی که اون هم مثل تو تخصص نداشته ولی اراده انجام کار داشته همین دو باند رو ساخته ..
اینجاهای جاده شب شده بود تو پیچای هزار چم می پیچیدم تاریک تاریک..دادستان تو ذهنم فریاد زد جاده ۶ بانده نمی شه درست کرد قبول نمی تونبم جاده معمولی کنار این جاده اضافه کنیم قبول ...لا اقل تو قسمتهای خطرناک جاده چراغ روشنایی با باطری خورشیدی بزاریم اینکار که بودجه اش نسبت به ساخت جاده و اتوبان خیلی زیاد نیست.....رسیده بودیم به حول و حوش تونل کندوان ...ایستادیم کنار آشکده ها که یک نفسی تازه کنیم یه ماشین پراید که چندتا جوون خوشحال توش بودن پیاده شده بودن و درهای ماشین رو باز گذاشته بودن و سیستم دوپس دوپس ضبط ماشینشون رو با صدای بلند روشن کرده بودن و داشتن با آهنگ قر داره تتلو می رقصیدن...من اگه بنز ندارم ۲۰۶ که دارم...من اگه بنز ندارم ۲۰۶ که دارم...و این جملهتو سر من شروع کرد به خوندن و تکرار.....و من موندم و جاده چالوسی که اگه ۶ بانده نیست ۴ بانده نیست چراغ نداره چرا خط کشی تمیز و واضحی نداره سوار شدیم به سمت تهران و امیر تتلو تو مغزم می خوند من اگه بنز ندارم ۲۰۶ که دارم...ما اگه اتوبان نداریم خط کشی که می تونیم داشته باشیم .
و رسیدیم به سد کرج و این نشانگر بحران کم آبی تهران و من فکر می کردم چرا ما اگه بنز نداریم ۲۰۶ هم نداریم و فهمیدم که ما فرهنگی تو تله کمالگرایی گیر کردیم یا بنز یا هیچی.....و اینجا بود که در ذهنم ارشمیدس لخت لخت از استخر پرید بیرون و فریاد زد یافتم یافتم یافتم یافتم....و فهمیدم اگر مدیران ما و حتی خود من کمالگرایی رو رها می کردیم و فقط به یک اصل و آنهم بهبود مستمر پایبند بودیم شاید امروز از ۲۰۶ به بنز امیر تتلو رسیده بودیم....و رسیده بودم به اتوبان کرج و در فکر بودم چه کسی باید این روند بهبود مستمر رو به طور جدی پیگیری کنه ..یادم آمد پدرم یادش بخیر همیشه می گفت حرمت امام زاده رو متولیش نگه می داره و من از ته دل آرزو کردم کاش سیستم مدیریت عوض می شد و ما به جای وزارت خونه های مختلف برای هر کار مهمی متولی داشتیم مثلا یه نفر می شد متولی جاده چالوس یه نفر می شد متولی ساحل دریای خزر در شهر نوشهر یه نفر می شد متول پارک چیتگر ...و متولی شب و روزش رو می گذاشت برای امام زاده ای که متولیش بود ...شب از نگرانی جاده چالوس از خواب می پرید صبح زود برای اینکه اول از همه به جاده چالوس برسه و یه ذره فقط یه ذره بهترش کنه از خواب بلند می شد ...
بعد از ۸ ساعت تو راه بودن رسیدم و فکر کردم من متولی کدوم امام زاده هستم من شب از نگرانی کدوم امام زاده از خواب می پرم و صبح برای یه ذره بهتر کردن امام زاده خودم از خواب بلند می شم ...با فکر حرمت امام زاده خوابیدم تو حالت خواب و بیدار یادم افتاد
روباه رازی بسیار ساده اما پر تعمق را برای شازده كوچولو فاش کرد :« این را بدان فقط با چشم دل می توان خوب دید، اصل چیز ها از چشم سر پنهان است، همان مقدار وقتی كه برای گلت صرف كرده ای باعث ارزش و اهمیت گل شده و تو مسئول همیشگی چیزی می شوی كه اهلی اش كرده ای تو مسئول گلت هستی و ...» و من مسئول کدام گل هستم ....من متولی کدام گل هستم....
#نظرتان_مهمه
