این آخرین پیام ما به سیاره ی مریخ است .
_گزارش چهارصد و شصت و دوم
ماموریت با موفقیت انجام نشد . اما ما با تحقیقات دقیقمان بالاخره پی به شجاعت غیرعادی انسان ها در مقابل سیاهی های سیاره ی آبی بردیم!
ما فهمیدیم آنها نوعی وسیله دفاعی بیولوژیک دارند که یک جور سپر محافظی نامرئیست .
سپری که بعد از سال های سال بی سپر جنگیدن و زخمی شدن ، شبی در تاریکی های تنهاییشان به آنها اهدا می‌شود . سپری که نامش "پذیرش" است که باعث می‌شود آدم ضد ضربه شود و آدم هارا دچار این احساس می‌کند که با بستن چشم هایش و زدن لبخند ِشبه لبخندی و نفس عمیقی کشیدن بتواند بگذرد و ادامه دهد ، همچون دارویی آرام بخش است ، دارویی که بعد از سال ها درد کشیدن به بیماری تزریق می‌شود . و یک جوری می‌شود که در مقابل همه ی سختی ها مقاوم می‌شوند . و اگر اتفاق بدی بیوفتد دقایقی در سکوت به دنیای درون خود می‌روند و غصه هایشان از چشم هایشان جاری می‌شود و دوباره ، ادامه می‌دهند.
و ما هنوز موفق به کشف فرمولی برای ساختن داروی پذیرش نشده ایم .!
راستی یادم رفت که بگویم ، منابع پذیرش آدم ها به اندازه زخم های وجودشان است . هرچقدر غم های بیشتری در زندگی به وجودشان چسبیده باشد ، پذیرش بیشتری پیدا می‌کنند.
_الف . میم . ماموریت زندگی .
