عزیزی رو میشناسم که یه حرفی بهم میزد که خیلی تامل برانگیز بود.
میگفت عاشق شد و این عشقش هم به سرانجام نرسید. میگفت که مادرم بهم میگه: «تقصیر خودته نباید عاشق میشدی. باید چشمت رو از نگاه به نامحرم حفظ میکردی»
حالا این بنده خدا رو من میشناسم. موقعیتش طوری بوده که مجبور بوده هر روز معشوق اش رو ببینه. مثلا فکر کنید هر دو تو یه فعالیت اجتماعی بودن که هر روز همدیگه رو میدیدن.
چقدر این چیزی که مادرش میگه کم لطفیه! طرف چطور خودش رو باید حفظ میکرده؟ همین که به راه نادرست کشیده نشده و تونسته نفس خودش رو نگه داره به نظرم به این بنده خدا باید جایزه داد.
عشق نافرجام خودش یه جور درده، درک نشدن از سمت نزدیک ترین کسانت هم خودش دردی دیگر ...
ای کاش والدین میتونستن مهربونی شون رو به روش بهتری به فرزندان نشون بدن
