نزدیک دو ماه بود نبودم...
حتما فکر کردید همه چی حل شده که دیگه نمیام اینجا...
دقیقا برعکس... انقدر همه چی بدتر شده که حتی توان صحبت ازش رو ندارم...
برگشتم شهر خودم... خونه ی خودم... دانشگاه خودم ...ولی... با این که همه چی همونه تقریبا ، هیچی همون حسای قبلی رو نداره... یه حسی بهم می گه اونی که فرق کرده منم..
هر کی بهم می رسه می گه خشن تر شدم... ناراحت ترم... عصبیم... مضطربم... ولی خب... برای هیچ کدومشون دلیل اینا مهم نیست...فقط بهم یاد اوری می کنن و بعد ولم می کنن می رن...
این چند وقت نبودم چون مامان بزرگم فوت کرده بود... خیلی سخت گذشت بهم سر این قضیه... با ادمی خداحافظی کردم که شاید تنها کسی بود که دوستم داشت البته... الان می دونم دوستم نداشته.. اگه داشت هم ولم نمی کرد هم حتی یه بارم شده بهم محبت می کرد و ازم حمایت می کرد... نه اینکه هر وقت بهش می‌گفتم فلانی اینجوری کرد یا بیساری فلان کار رو کرد بهم بگه باشه تو فقط مواظبشون باش و خودت مهم نیستی...
بدترینش این بود که من هم باید خودم رو نگه می داشتم هم خانوادم رو بعد این اتفاق سخت... چرا؟ چون اخرین حرفی که مامان بزرگم بهم گفته بود بهش قول بدم که انجامش می دم این بود که مواظب خانوادم باشم... تو چشم بقیه بیشتر شبیه یه سگ نگهبانم که باید مواظب بقیه باشه... این در حالیه که اونا کوچک ترین نگهداری و محبتی به من نمی کنن و وقتی می خوام کمک کنم بهشون با بدترین چیزا بهم حمله می کنن و ناراحتم می کنن...شبی که مامان بزرگم رفت از پیشم... مامانم بهم گفت ای کاش تو می مردی اون می موند... خیلی دلم شکست ولی بازم بهش کمک کردم و تو اون حالش و حالم تا خونه مامان بزرگم رانندگی کردم...
بدترش اینه که نمی دونم به بقیه چی گفته ولی همه فکر می کنن من باعث مشکلات خانوادمم،فکر می کنن من جاسوسم،بین بقیه اختلاف می ندازم... این در حالیه که من تو خانواده تا وقتی کسی کاری باهام نداشته باشه کاری انجام نمی دم... من ممکن تو یه جمع خانوادگی بشینم و از اول تا اخرش چیزی نگم... چرا؟ چون وقتی میگم یا مسخرم می کنن یا پشتم حرف در میاد یا بهترین حالت نمی فهمن چی می گم و گوش نمی دن...
دیگه از همه ناامید شدم... وقتی خانواده خودم دوستم ندارن،چرا باید یه غریبه دوستم داشته باشه؟
