خب... من کلا ادم پر حرفیم... دلیلشم شاید یه ذره مسخره باشه ولی چون معمولا کسی باهام حرف نمی زنه یا به حرفام گوش نمی ده مجبور می شم حرفام رو چندین بار بگم... البته... خب معمولا هم کسی متوجه حرفام نمی شه... خیلی وقتا شده که تو حرفا حسام، خوشحالیام،ناراحتیام و مشکلاتم رو می گم... ولی خب کسی گوش نمی ده که بخواد بفهمه اینا هم هست... در نتیجه من مجبور می شم بگم و بگم... و البته من یه برونگرام که توی جامعه ی اشتباه زندگی می کنه... بگذریم... یک شنبه رفته بودم مصاحبه برای تعیین سطح... از وقتی وارد شدم تا اخرش رو انگلیسی حرف زدم و کلی حرف زدم... اخرش اقایی که باهام مصاحبه می کرد گفت خیلی مهارت حرف زدنم خوبه... منم گفتم مهارت نیست و کلا پر حرفم... فکر کردم الان می خنده و تایید می کنه...ولی خیلی خوشحال بهم گفت این خیلی هم عالیه... ما دانشجوی پرحرف دوست داریم ... راستش نفهمیدم مسخرم کرد یا واقعی گفت ولی خیلی خوشحال شدم از حرفش... کم پیش میاد باهام خوش رفتار باشن...
ولی...
اتفاق سه شنبه ولی خیلی ناراحتم کرد و به شدت به هم ریختم... راستش خیلی دختری نیستم به به مد و آرایش کردن علاقه داشته باشم... ارایش می کنم لباسایی که مد می شه رو هم هر کدوم راحت تر باشم رو میخرم... خب... من برای خودم باید زندگی کنم البته قبلا این فکر رو می کردم... از سه شنبه به اینور به این رسیدم که برای این که تو جامعه دوستم داشته باشن و قبولم کنن باید مثل بقیه باشم... یه جورایی ناراحت کنندست ولی چی کار کنم؟ این که کسی تو براش مهم نباشی... این که بود و نبودت برای کسی فرق نکنه... احساساتت مهم نباشه... صدات رو نشنون و کارات رو نبینن سخته واقعا... همش به خودم می گم برات مهم نباشه... برای خودت زندگی کن... ولی واقعا نمی شه... واقعا نمی شه که ناراحت نباشم... بعضی وقتا خودم ناراحت می شم... بعضی وقتا به عنوان یه دختر ۲۰ ساله... خیلی وقتا به دخترای دیگه نگاه می کنم... دلم می‌خواد به زیبایی اونا باشم... به باهوشیشون... و از همه مهم تر به خوش شانسیشون... ولی خب... نیستم... خیلی سخته تو سنی که همه دارن به این فکر می کنن که کنار کسایی که دوست دارن قراره چی کارا کنن... منم از دور نگاه می کنم به ایندم و می بینم تو کل مسیر به احتمال بالای ۹۰ تنهام... ولی خب... فکر کنم باید عادت کنم بهش...ولی چه جوری؟ جدی راهی هست بشه به تنهایی عادت کرد؟ به این که هیچ وقت مهم نباشی... به این که دوست داشته نشی.... واقعا راهی هست براش؟
