بعد از چند ماه فاصله مایلم کتاب خوندن رو از نو شروع کنم. ایچی گو ایچی یه آخرین کتابی بود که خوندم و بهم چسبید. از آشنایی با فرهنگ ژاپنی لذت بسیار بردم. و حالا یکی دو روزه که زوربای یونانی رو شروع کردم.
خیلی دوست دارم به قصد قدم زدن از خونه بزنم بیرون و بادی به کله م بخوره . علاوه بر اون دلم مصاحبت با دوستانم رو میخواد ولی کدوم دوست ؟ کسی نیست ! در واقع چون دوست دشمن است شکایت به کجا برم؟! بعد از نوشتن، تصمیم دارم پناه ببرم به موسیقی؛ (من بهارم تو زمین، من زمینم تو درخت، من درختم تو بهار، ناز انگشتای بارون تو باغم میکنه، میون جنگلا طاقم میکنه...)
مهر طلب بودن خودش یه نوع عذابه، اینکه بخوای مهر طلب نباشی صد عذاب!... امیدوارم یاد بگیرم خودم رو در اولویت بزارم. به قول خاله لطیفه امان از دلسوزی هایی که دخل آدمو در میاره ...
