عالمیان از ظهور منجی می گویند و در پس این روحیه ی منجی طلبی و منجی خواهی انگیزه ایست. انگیزه ای نه از جنس موضوعیت داشتن منجی بلکه انگیزه نشات گرفته از تغییرات حاصل از ظهور منجی. اگر چه برای مسلمین منجی فارغ از تغییرات حاصل از ظهور خود به به عنوان ولی الهی صاحب موضوعیت است؛ اما ما نیز بیشتر امام زمان (عج) را از روی تحولات پس از ظهورش می شناسیم.
منجی می آید که بزرگ ترین تغییرات عالم را رغم بزند و ایجاد چنین تغییراتی لوازمی می طلبد. بگذارید همین جا تفکر عده ای را که قائل به این موضوع هستند که امام زمان (عج) می آید و صرفا با آمدنشان و دمیدن بر عالم، جهان را گلستان می کند را مورد سرزنش قرار دهم. اگر قرار بود عالم با یک دمیدن امام تغییر کند، حسین ابن علی (ع) مطمئنا این دمیدن را بلد بود و هرگز به قربانگاه نمی رفت. امور این عالم باید توسط اسباب و لوازم انجام شود و تحول جهانی امام زمان (عج) نیز از این قاعده مستثنی نیست.
تحولی به این عظمت چه لوازمی دارد؟ بار ها و بار ها وقتی از ظهور حضرت حجت شندیده ایم یکی از مهم ترین صحبت هایی که مطرح می شود سیصد و سیزده یار خاص و ویژه ی آن حضرت است. این موضوع که در کنار این همه زیرساخت لازم برای تحول بزرگ تاریخی، یاران خاص ایشان به عنوان برجسته ترین و مهم ترین زیرساخت لازم در ادبیات دینی مطرح می شوند تصادفی نیست.
فی الواقع نیروی انسانی مهم ترین بنیان ایجاد بزرگ ترین تحولات تاریخی بوده، هست و خواهد بود. اگر سیر عمیق و دقیقی داشته باشید در بزرگ ترین شرکت های دنیا و بزرگ ترین تحولات تاریخی و بزرگ ترین جنبش های اجتماعی، سیاسی و مذهبی، حتما مهم ترین گوهره ی آن ها را نیروی انسانی با کیفیت خواهید یافت. هر چه قدر تغییری که در سطح عالم رخ می دهد بزرگ تر و مهم تر باشد برجستگی گوهره ی آن یعنی نیروی انسانی اهمیت بیشتری پیدا می کند.
اگر آماده ی ایجاد تغییرات بزرگ می شوید، نیروی انسانی را نسبت به سایر زیرساخت های لازم را به شکل جدی در اولویت اول قرار دهید. نیروی انسانی برای ایجاد تحولات بزرگ یک اصل مطلق و مابقی زیرساخت ها در مقابل آن فرع محسوب می شوند. تا نیروی انسانی از درجه ی لازم برخوردار نگشته سایر زیرساخت های لازم را فراموش کنید. مجتمع شوید، متحد شوید و کوه ها را با قدرتتان از جا برکنید.
