اگر به خدمت سربازی رفته باشید حتماً با عبارات«صبحگاه مشترک» و «میله پرچم»،آشنایی کامل دارید.به سربازهایی که مامور می شوند در میدان صبحگاه،پرچم را همزمان با نواخته شدن سرود ملّی،بالا ببرند دقت کرده اید.آنها هر کدامشان بسته به روحیه،رفتار و شخصیتی که دارند پرچم را به روشی بالا می برند.شاید بتوان شخصیت هر کدام از آنها و نحوه بالا بردن پرچم از سوی آنها را به پنج دسته زیر تقسیم کرد:
دسته اول:شخصیت تنبلی که در میانه های عمر زبر و زرنگ می شود!:پرچم را ابتدا با سرعت بسیار پایین و کشان کشان و خزان خزان بالا می برد و بعد ناگهان متوجه می شود که سرود ملّی دارد تمام می شود و او هنوز به نیمه های میله پرچم نیز نرسیده است لذا از آنجا به بعد را به حالت سریع و پرشی (پران پران)،پرچم را بالا می برد.
دسته دوم:شخصیت عجول و کم طاقتی که خیلی باید شانس بیاورد تا در مسیر زندگی ترمز نبرد!:بدون توجه به سرود ملّی،با سرعت هر چه تمام پرچم را بالا می برد و به نوک میله پرچم می چسباند.
دسته سوم:شخصیت بی خیال،لاابالی،نامنظم و باری به هر جهت!:بدون توجه به سرود ملّی،پرچم را آرام آرام و خرامان خرامان بالا می برد،به طوری که تا چند ثانیه بعد از اتمام سرود ملّی،او هنوز در حال بالا بردن پرچم است.
دسته چهارم:شخصیت سر به هوا،تکامل نیافته،ناقص و غیرقابل اطمینان!:با حواس کاملاً پرت و بدون توجه به سرود ملّی،پرچم را به صورت ناموزون و نامتوازن بالا می برد و زمانی که سرود ملّی تمام می شود،پرچم را بدون توجه به اینکه تا کجای میله بالا برده است،در نیمه راه رها می کند.تا فرمانده میدان به او دستور ندهد که:«سرباز!پرچم را تا نوک میله پرچم بالا ببر!»،او این کار را نمی کند.
دسته پنجم:شخصیت های منظم،دقیق و مسئولیت پذیر!:پرچم را به صورت هماهنگ و متوازن با سرود ملّی،گام به گام و یکنواخت بالا می برد.زمانی که سرود ملّی به پایان می رسد مصادف است با زمانی که او پرچم را به نوک میله پرچم رسانده است.او برای پرچم و سرود ملّی کشورش احترام قائل است.
و چند نکته:
اگر وقت داشتید به دو پُست قبلی حقیر هم سری بزنید.البته اگر پیش از این آنها را نخوانده اید:
