چه زمانه ای شده است!بشریت بر ناز بالشِ نرم و فریبای دنیا خفته و ظلمت و تاریکی،بی رحمانه و مزوّرانه،از شش جهت برای بلعیدن تنها نورهای باقمیانده در حول محور انسانیّت،به او حمله ورند.
ظلمتِ جهل،ظلمتِ تعصب،ظلمتِ خرافات،ظلمت جنبل و جادو،ظلمتِ طغیان طاغوتیان،ظلمتِ نحله های انحرافی،ظلمتِ فقرهای مادّی و معنوی،ظلمتِ حرّاف های بی عمل،ظلمتِ تجاوز و تعرض،ظلمتِ زر و زور و تزویر،«ظلمتِ خور و خواب و خشم و شهوت»و باقی ظلمت ها با تمام قوا،شبانه روز و خستگی ناپذیر،حمله ورند.
چه افسونگری اند این ظلمات!چه غول بی شاخ و دمی اند!
ابتدا کم کم و تنها به قدر قطره های شبنم و اکنون،خروار خروار،نور می خورند.
تو گویی الهه نور با حالی زار و نزار در بستر احتضار،خوابیده و آخرین نفس هایش را می کشد.
چه زمانه ای شده است!کارمان به جایی رسیده که به قدر گیاهان نیز قدر نور را نمی دانیم و به اندازه آنها به اقتدار نور، اقتدا نمی کنیم.مدتهاست که برخی از زندگی های نباتی به برخی از زندگی های به اصطلاح انسانی،شرف یافته است.بایستی به حال گیاهان غبطه خورد و چون سهراب،چنین سرود: « خوشا به حال گیاهان که عاشق نورند و دست منبسط نور روی شانه ی آنهاست...»
« خوشا به حال گیاهان که عاشق نورند و دست منبسط نور روی شانه ی آنهاست...»
چه زمانه ای شده است!زمانه ی بی ارزش شدن ارزش ها،و با ارزش شدن بی ارزش ها!زمانه ی دگردیسی کلماتی که از دهان بشریت خارج می شود و دگردیسی رفتارهایی که از او سر می زند!
تنها راه نجات بشریت اقتدا به اقتدار نور است.تنها راه نجات بشریت فرار از دنیای پرفریب ظلمانی و پناه بردن به آغوش نورانیِ نور است.فقط در آغوش نور است که می توانی به خالص ترین خلسه ها دست یابی.خلسه های که یادآور آرامش بهشتی و راحتی روح در آن مکان ابدیست.
منبع حقیقی نور کجاست؟صاحب نور کیست؟منبع حقیقی و صاحب نور،فقط و فقط خداست. «اللّه نُورُ السَّماوَاتِ وَالاْءَرْضِ»:خدا نور آسمانها و زمین است.
راه رسیدن به نور؟ایمان آوردن،و تحت سرپرستی صاحب نور قرار گرفتن است.اللَّهُ وَلِيُّ الَّذينَ آمَنوا يُخرِجُهُم مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النّورِ:خدا سرپرست کسانی است که ایمان آوردند و آنها را از ظلمتها به سوی نور،خارج می کند.
و نظامی گنجوی چه نغز و زیبا سرود:« از ظلمت خود رهايي ام ده؛با نور خود آشنايي ام ده.»غافل نباشیم که خود اول،خود ماییم و خود دوّم،خود خداست.
درباره عکس دوم:
این عکس زیبا و نمادین، توسط عکاس سایت نشنال جئوگرافیک، جیم ریچاردسون،انتخاب شده است.او می گوید که تصاویر زیادی به دستش رسیده است، اما او این یکی را انتخاب کرده زیرا حس کرده که این عکس به او چسبیده و جدا نمی شود.در تصویر، کودک تازه متولد شده ای، دست هایش را به سمت نور دراز می کند، گویی که می خواهد در همان آغاز زندگی، مسیرش را مشخص کند و به سمت پاکی ها و روشنایی ها بشتابد.
mohsenijalal@yahoo.com
