مهم نیست حرف از دهان چه کسی در بیایید. مهم آن حرفی است که زده می شود. عاقل، حرف حساب را از دهان هر کسی که در می آید، می پذیرد. زننده ی حرف می خواهد یک سلطنت طلب باشد یا یک خداطلب!
حضرت علی(عليه السّلام)فرمودند: «خُذ الحكمَةَ حَيثُ كانَتْ وَ انْظُر اِلی ما قالَ و لا تنظُرْ الی مَنْ قال»، حكمت را هر جايی است فرا بگير و نگاه كن به آنچه گفته می‌شود، نه به گوينده سخن.
گاهی از دهان سلطنت طلبان، حرفهایی بیرون آمده و می آید که مطابقت دارد با حرفهایی که رهبرمان بارها زده است و می زند. البته نه همه ی سلطنت طلبان، آنهایی که هنوز شرف ملّی خود را زنده نگه داشته اند و دلشان به حال ایران بیشتر می سوزد تا به حال منفعت حزبی و جیبی‌شان. این حرفها آنجایی موازی یکدیگر قرار می گیرند که فقط مسئله، مسئله ی پیشرفت ایران است و نه هیچ چیز دیگر.
شاپور بختیار در کتابی که به زبان فرانسوی نوشته و از سوی«مهشید امیرشاهی» تحت عنوان«یکرنگی»، ترجمه شده است، بارها به امام خمینی(ره) توهین می کند. ولی در همین کتاب، از اشتباه اساسی محمدرضا شاه، می گوید. اشتباهی که حتی بعد از انقلاب تا همین امروز نیز از سوی برخی همچنان و به طرز عجیبی برای تکرارش تلاش می شود:
آشکارا در پی رویا و در فکر ظواهر بود. چون از درک جوهر مسائل تن می زد، در جهت نادرست گام برمی داشت. تکیه گاهی را که می بایست در ایران بیابد، در خارج می جست. این اشتباه اساسی بعدها در خود پادشاه هم روشن شد، زمانی فهمید بیگانگان او را رها کرده اند که ناگزیر از کشوری به کشور دیگر، پناه بُرد. این جمله ی تلخ و در عین حال ساده لوحانه از خود اوست:«نمی فهمم چرا آمریکایی ها با من چنین کردند، من که همیشه طبق خواست آنها عمل کرده بودم.»
«امید دانا»، معلوم الحالی که از سال ۸۸ مواضعش در مخالفت با نظام، بر همگان معلوم است و اکنون در جایی زندگی می کند که هیچ نیازی به مجیزگوییِ رهبر ایران ندارد.
او در این فیلم، بی طرفانه به تحلیل یکی از سخنان رهبری در ضرورت نگاه به داخل، می پردازد:
اگر شما جزو کسانی هستید که می گویید خدا شاه را رحمت کند و نور به قبرش ببارد. خُب بختیار هم که روزی نخست وزیر شاه بود و برای رفتن شاه از ایران گریه می کرد؛ صادقانه می گوید اشتباه اساسی شاه، این بود که«تکیه گاهی را که می بایست در ایران بیابد، در خارج می جست.»
اگر جزو کسانی هستید که دلتان به حال ایران می سوزد و شرف ملّی دارید، اگر کسی گفت:«پیمودن راه های رفته شده و به بن بست رسیده و تلاش برای جذب نگاه های امتحان شده و هرگز جواب گرفته نشده، فایده ای ندارد.»، آسمان و ریسمان نبافید و بدون حُب و بغض قبول کنید.
مسئول محترم! کاری به این ندارم که دین و مذهب شما چیست. چون از روی لباس و ظاهر هیچ کس نمی توان به دین و مذهب او پی بُرد! کاری به این ندارم که کت و شلوار داری با ریش پرفسوری یا ابا و عمامه داری با ریش... یا... ! با ایران ایران کردن، ایران آباد نمی شود. اینکه از یک طرف ایران ایران بگویی و از طرف دیگر در هشت سال مسئولیتت، کاسه به دست، دور دنیا بچرخی دردی از ایران و ایرانی دوا نخواهد کرد. قبل از تو، بارها و بارها این راه را رفته اند و به بن بست رسیده اند. گویا خودت هم این راه را پیموده ای و به بُن بست رسیده ای، پس بیا و باور کن:«این ره که تو می روی به ترکستان است!»
یک نکته خطاب به she محترم!:
دست انداز، یک آقای همه چیز دان نیست! آقایی است که نظرش را در مورد هر موضوعی که از آن، چیزکی بداند، به راحتی بیان می کند. حرفش را در مورد هر مسئله ای که ضروری بداند، بی پروا می زند. امّا:«گر تو نمی پسندی تغییر ده قضا را!»
یک نکته خطاب به سردبیر محترم ویرگول که مطلب she را جزو مطالب انتخابی اش قرار داد!:
یک سر مو نیست از تیغ زبان اندیشه ام
می کند زخم نمایان چون قلم گویا مرا
نور خورشیدم، ز امداد خسیسان فارغم
نیستم آتش که هر خاری کند رعنا مرا
خار راه عشق چون مژگان به چشمم بار نیست
گو نرنجاند به منت سوزن عیسی مرا
خلد با آن ناز و نعمت دام راه من نشد
چون تواند صید کردن نعمت دنیا مرا؟
کوه آهن را شرار من گریبان پاره کرد
لنگر پرواز نتواند شدن خارا مرا
طشت من چون آفتاب از بام چرخ افتاده است
ساده لوح آن کس که می خواهد کند رسوا مرا
من که در خامی چو عنبر سود خود را دیده ام
نیست ممکن پخته سازد جوش این دریا مرا(صائب تبریزی)
دو مطلب قبلیم:
حُسن ختام: آهنگ پنهان مشو با صدای علیرضا افتخاری عزیز، تقدیم به ارادتمندان امام زمان علیه السلام.
