سکوت: خوب، بد، زشت!

سکوت خوب: خودت سکوت را انتخاب کنی. سکوت عاشقانه و عارفانه. سکوتی پر از رمزو راز و الهی:

هر که را اسرار حق آموختند/مهر کردند و دهانش دوختند(مولوی)

و سکوت حکیمانه. همان سکوتی که مولا علی علیه السلام می فرمایند:

«رُبَّ كَلامٍ جَوابُهُ السُّكُوتُ؛ چه بسا سخنى كه جوابش سكوت است»

و سکوتی که جواب ابلهان است. سکوت عاقلانه:

نزد نادان، پاسخ دندان شکن خاموشی است

کای بسا شد پسته لب بسته، دندان را شکست (صابر)

سکوت بد: جایی که باید حرف بزنی. اگر نزنی حقی ضایع می شود، خونی پایمال می شود و می توانی حرف بزنی و نزنی. سکوت کنی.

سکوت زشت:

جایی که نباید ساکت باشی، نیستی، و تو را به اجبار ساکت کنند. سکوتی که نشانه رضایت نیست:

شرح این قصه شنو از دو لب دوخته‌ام/ تا بسوزد دلت از بهر دل سوخته‌ام(فرخی یزدی)

مطالعه کتاب «قدرت سکوت»را به شما عزیزان پیشنهاد می کنم.