یاد گرفتم رفتارهای آدما رو به خودم نگیرم.
فهمیدم خیلی از رفتارا خیلی از حرفا عمدی نیست و چیزی تو دلشون نیست،
فهمیدم وقتی رفتارشون عوض میشه یا لحنشون بد میشه، شاید مال اینه که خودشون یه مشکلی دارن.
یه درد یه دغدغه یه خستگی که اکثر مواقع هیچ ارتباطی به من نداره.
یاد گرفتم همیشه یه مرز بذارم که هم بتونم درک کنم و هم اون تیکه از خودمو که سالمه رو حفظ کنم که درگیر خشم و نفرت نشه .
درک و فهم مهمی بود اینکه درک کنم ولی نذارم زخماشون بریزه توی دنیای من ،
توجیه کننده نیست ولی قابل درکه.
و شاید این مهم ترین نشونه بلوغ رفتاری و شخصیتیِ یک آدم حساب میشه اینکه سعی کنه عبور کنه بدون اینکه خودشو جا بذاره بدون خشم، بدون توقع.
