با عرض سلام، [و آرزوی] طول عمر و ارتفاع سلامتی [برای هَمِدونْ]
مساحت حالتون چنده؟
آدم ها تمایل دارند که به یکدیگر نزدیک بمانند و بیشتر ما به خانواده و دوست نیاز داریم. با این حال، روابط نزدیک گاهی با درد همراه هستند. معایب عزیزانمان گاهی باعث دلسردی و دوری کردن ما می شود. با این حال، بعد از مدتی، در تلاش برای یافتن یک رابطه ی نزدیک، دوباره مرتکب همان اشتباه می شویم و بعدها از آن رنج می بریم.
یک فیلسوف آلمانی به نام آرتور شوپنهاور این وضعیت را دو راهی جوجه تیغی ها یا مشکل جوجه تیغی نامیده و با این قصه ی کوتاه آن را توضیح داده است:
در یک روز سرد زمستانی، چند جوجه تیغی برای گرم کردن خودشان، دور هم جمع و به یکدیگر نزدیک شدند، اما همین که خارهایشان در بدن هم فرو رفت، مجبور شدند از هم فاصله بگیرند. با این حال، سرمای هوا دوباره آن ها را به هم نزدیک کرد و بار دیگر همان اتفاقات تکرار شد. دست آخر، بعد از بارها و بارها نزدیک و دور شدن، جوجه تیغی ها متوجه شدند که باید با فاصله ی کمی از هم دور بمانند. به همین ترتیب، نیاز به اجتماع، انسان ها را به جمع شدن دور هم وا می دارد، اما ویژگی های ذاتی ناپسند و دردآورشان آن ها را از هم دور می کند.
کلید دستیابی به یک رابطه ی شاد، در عشق و دوستی نهفته است. علاوه بر این، باید این توانایی را داشته باشید که به دیگران به اندازه ی کافی گرما و حرارت بدهید و در عین حال، فاصله ی شخصی را حفظ کنید. نه فرو رفتن تیغ هایتان در بدن همدیگر را تحمل کنید و نه از روابط نزدیک و صمیمانه دوری کنید. یک فاصله ی معقول را رعایت کنید، طوری که بتوانید توازن و تعادل خود را حفظ کنید.
خب تمام.
گودِتون بای
بایِتون گود
تا درودی دیگر
بدرود??
