آدمی فربه شود از راه گوش...
اولاً که معلوم است این فربه شدن مربوط به روح است و نه جسم... دوماً شاید آدمی از راه‌های دیگر هم فربه بشود...نه؟ مثلا از راه چشم...مثلا از راه دست... با گوش می‌شنود، با چشم می‌بیند و با دست می‌نویسد...
خب این که حضرت مولوی این كلام نغز را سروده می‌شود نتیجه گرفت، یکی از راه‌های مهم فربه شدن روح آدم از راه گوش است...اما من مثلاً می‌توانم به همین فرمت نگاه، بگویم از راه نوشتن هم فربه می‌شوم...؟
امیدوارم جواب سؤالم «بله» باشد و بتوانم بقیه متنم بنویسم.
واقعاً گاهی از ننوشتن حس تنگی و ترشی مزاج و دل و دماغ می‌کنم... انگار باید بنویسم و کلمات را از یک تنگنایی و یک زندانی برهانم... اگر ننویسم انگار رنجور و نزار و زردروی می‌شوم -و این صفات همه در مقابل فربهی و برگردنده به روح است-.
خب شیرپاک‌خورده‌ای اینجا را به من معرفی کرد و می‌خواهم کمی فربهی کنم...
بسم‌الله...
