بهترین آدما این پولدارای الکی نیستن، بهترین آدما کسایی هستن که بدون چشم داشت به چیزی برای کارشون ارزش قائل بودن، به این فکر نمی‌کردن که چقد براشون می صرفه یا میتونه یه آینده بهتر براشون بسازه.
مثلا فک کن، ابوعلی سینا هر روز به شوق این بیدار می‌شد که بتونه بالاخره، مدرسه طب و فلسفه خودشو بزنه 10 تا دانشجوشو بکنه 100 تا و بعدشم بوم 1000 تا. بعدشم با پول آموزشش بره بهترین اسبِ شهرشون و بخره .تو ویلای بالاشهرش درس برگزار کنه تا به دانشجو هاش بگه تلاش کنید شماهم سزاوارِ چنین زندگی هستید، اگه من تونستم شما هم میتونید.
احتمالا اسطوره ها عملکرد انقدر ضعیف و مزخرف و مادی به زندگی نداشتن .شاید تصورش برای خود منم سخت باشه ولی اونا علم رو برای علم میخواستن، نه برای راحتی بیشتر، رنج کمتر، ثروت کلان و هزارتا چیز خوب اما کم ارزش .برای اینکه میخواستن به بالاترین حد کمال یک انسان، یعنی انسان برتر خودشون برسن، چیزی که اونا رو شبیه آفریدگارشون می‌کنه، نه چیزی که از انسان برتر دورشون می‌کنه.
اما الان انقد از این جور چیزا دور شدیم که حتی یه بچه هم میتونه به ما آرزو پول و ثروت بفروشه و مارو از بالای قَلعه توهمات پرت کنه پایین (حتی اگه به نهایت ثروت برسیم)
از بچه کلاس اولی بپرس چیکاره میخواد بشه؟
وقتی از بچه کلاس اولی این سوال رو میپرسی، احتمالا در جواب بهت میگه : پلیس، دکتر، مهندس. من خودم می‌گفتم فضانورد (نمیدونم شاید چیز میزای این دنیا قانعم نمیکرد)
دوباره ازشون بپرسی چرا میخوان اینکاره بشن؟
تهِ همه جواباشون، پول و قدرته. انسانیت همینجا از بین رفته ولی ما وقتی بزرگ میشیم دنبالش میگردیم. این غلط رو از بزرگترا یاد گرفتیم .هرجا میشینیم یا حَرفه گرونیه، یا هرچیز دیگه ای که مرتبط باهاشه، دلار بره بالا ناراحت میشیم و بیاد پایین خوشحال، حتی اگه هیچ تاثیری توی ارتباطمون با خونواده نداشته باشه.
اما وقتی بچه ها بزرگ میشن توقع داریم فقط به پول فکر نکنن و به فکر آخرتشون هم باشن. در صورتی که بچه ها همونی میشن که ما بزرگترا واقعا هستیم نه اون چیزی که انتظار داریم باشین.
موفقیت رو رسیدن به پول و منسب بیشتر میدونیم، وقتی میخوایم خودی نشون بدیم، گوشی بهتر و ماشین بالاترمونو نشون میدیم .دقیقا مثل یه حیوون که وقتی میخواد قدرتشو نشون بده دندونای تیزشو نشون میده. آره رفیق ما از حیوونا هم میتونیم مُزَخرف تر بشیم، چون نهایت طبیعت اونا همین نشون دادن قدرت برای محافظت از خوده.
اما ما اینطوری نیستیم، ما انسانیم. ما زاده نشدیم که بِدَریم و ثابت کنیم برتریم، مسابقه ای با بقیه آدما وجود نداره. تنها مسابقه دنیا، بین خودتو خودته، اگه میخوای لِه کنی، باید خودتو لِه کنی، اگه میخوای بزرگ بشی، باید روحتو، شخصیتتو تغییر بدی نه صرفا سایز بدنتو.
برای موفقیت باید خودتو کمپوت کنی
هرکسی که تونست خودشو لِه کنه آدم حسابی میشه. حتی اگه دنیا بهش محل نده و با ارزشای سطح پایینش بخواد بسنجتش. از دنیای بدلیجات نمیشه توقع داشت ارزش طلا رو بفهمه
اما اگه نتونی جلوی خودتو بگیری حتی اگه کل دنیا ایستاده برات 24 ساعته کف بزنن بازم به هیچ دردی نمیخوری و احتمالا چند سال بعد مردنت حتی دور و وری هاتم بهت فکر نکنن.
ملاک خوب بودن و خفن بودن به به و چه چه کردن بقیه نیست باید خودت به خودت افتخار کنی که یجایی کم نیاوردی و تونستی ضد حال های زندگی رو تحمل کنی تا به یه حال بهتر و با ارزش تر دست پیدا کنی. هیچ آدم موفقی توی دنیا پیدا نمیکنی که هرکاری که دلش میخواسته انجام داده باشه و بدون هیچ دردی قهرمان هم شده باشه. آدمای موفق از درد دوری نمیکنن انتخابش میکنن.
اگه میخوای تاجر موفقی بشی باید یه وقتایی بجای دورهمی و عشق و حال بشینی کتاب بخونی و انقدر غرورتو زمین زده باشی تا به خودت اجازه بدی از بقیه مشاوره بگیری.
اگه میخوای ورزشکار موفقی بشی باید خودتو قانع کنی که دور فست فود و خط قرمز بکشی و هرچی مربی بهت میگه انجام بدی تا بدنت برای مسابقه روی فرم باشه و ذهنت آروم. در غیر این صورت موفقیت جز یک توهم توی ذهن چیز دیگه ای نمیتونه بشه
حتی اگه یک هدف معنوی هم داشته باشی نمیتونی یه شبه بهش برسی و باید زحمت بکشی. نمیشه هر ساعتی از شب که دلت خواست بخوابی و توقع داشته باشی نماز صبحت قضا نشه. نمیتونی با هرکسی که دلت خواست بگردی و فکر کنی هیچ تاثیری روی تو نمیزاره. زندگی همینه وقتی یچیزی رو انتخاب میکنی باید دور یچیزای دیگه ای که اتفاقا اونا رو هم دوست داری خط قرمز بکشی تا دور اون هدفی که دلت میخواد بهش برسی یه ضربدر بزرگ نخوره.
چطوری جلوی خودم واستم تا رشد کنم؟
اگه میخوای جلوی خودت واستی باید فکر کنی ببینی چه کاری انجام دادن یا انجام ندادنش برات سخته، همونو باید از یه گوشه شروع کنی به انجام دادن تا رشد کنی. اگه خیلی غذا خوردن و دوست داری سعی کن قبل از اینکه سیر بشی دست ازش بکشی.
اگه صبح زود بیدار شدن برات سخته، شب زودتر بخواب و صبح نیم ساعت زودتر از روزای قبل بیدار شو . اگه ورزش برات سخته ، روزی 10 تا شنا بزن ، 5 تا صبح ، 5 تا شب.
نیاز نیست انقدر به خودت سخت بگیری که از تغییر پشیمون بشی ، فقط قراره خودتو با یه چالش کوچیک توی مسیر رشد قرار بدی و به ذهنت بفهمونی که مخالفت با چیزی که دلت میخواد اونقدرا هم سخت نیست.
ما با عادت های ذهنی و عملی خودمون میتونیم رشد کنیم . اینطوری واستادن جلوی خواسته های کم ارزش رو روز به روز آسون تر می کنیم.
ممنون که این مقاله رو خوندی خوشحال میشم صفحه وبلاگ منو توی ویرگول دنبال کنی.
