اختلال دوقطبی تعریفش درست شبیه بیماری قند و یا فشار خونه.
وقتی درگیر این اختلال هستید اولین اصلی که باید بدونید و مطمئن باشید بهش اینه که این اختلال تقریبا هیچ درمانی نداره و میشه گفت درمان ناپذیره.
یجورایی جزء بیماری های روان تنی هم میشه بحسابش آورد بدلیل اینکه کاملا بدلیل کمبود لیتیوم در خون این اختلال بوجود میاد و البته اخلال در یکسری کارکردهای مغز.
همونطور که می‌بینید همه اینها نمایانگر این واقعیته که دوقطبی یک اختلال کاملا ژنتیکیه و ریشه های ژنتیکی داره و بهمین دلیل هم قابل درمان نیست چون دلایل محیطی تقریبا تاثیری روی این اختلال ندارند.
دلایل محیطی تنها تاثیری که دارند اینه که باعث میشه شدت اختلال کمتر یا بیشتر بشه.چون شرایط اضطراب زا و استرس زا هرچقدر هم که این استرس کم باشه،برای یک فرد دوقطبی مثل یک سم خالصه که هولش میده به یک دوره ی افسردگی و یا شیدایی شدید.
بیماران دوقطبی هم تنها کاری که برای درمان این اختلال میتونند بکنند اینه که قبل از هرچیزی اول بشناسند که دوقطبی دقیقا چیه؟و چه تاثیری توی زندگیشون داشته و بعد عواملی که باعث شدت یافتن علائم دوقطبی میشن رو بشناسن و سعی کنند با ردیابی این عوامل و کنترل این عوامل،اختلال خودشون رو تاحد زیادی کنترل کنند و با خوردن قرص های مورد نیاز و دارو درمانی شدت بیماری رو کاهش بدن و همچنین فاصله ی بین دوره های بیماری رو افزایش بدن که البته اینها هیچ کدوم قطعی نیست و خیلی مواقع پیش میاد که بیمار همه اینکار هارو میکنه ولی تاثیر درمانی چندانی نمیگیره.
که درین صورت یک سری شوک درمانی های مخصوص پیشنهاد میشه که البته فکر نکنم در ایران باشه این نوع شوک درمانی اصلا.
اما خب کلا تعجب نکنید اگر دیدید فرد دوقطبی ای رو که ۱۵ساله تحت درمانه و بتازگی یکی از بدترین دوره های مانیک زندگیش رو گذرونده.
چون این یک امر طبیعی در زندگی افراد دوقطبی بحساب میاد.
