دلم می خواد در یه فروشگاه لایف استایل (سبک زندگی) رو باز کنم و برم تو؛ اون وقت با دست پر بیام بیرون و سبک زندگی جدیدمو اَپلای کنم.
دلم می خواد برای یه روزم وصل شم به منبع نامحدود پول و تهِ مصرف‌گرایی رو در بیارم، یه خونه رو با دکوراسیون و ترکیبِ رنگ موردعلاقم بچینم. دلم می خواد دیوار هاشو خودم رنگ کنم و پشت پنجره ها گلدون بذارم. می خوام شب ها تاریک ترین جا باشه و روز ها روشن ترین جای جهان.
دلم می خواد خودمو بچسبونم به هُنر و ساعت ها سر مقایسه هنرمندا بحث کنم. پشت میز پیانو در حین مقایسه بتهوون و موتسارت؛ بلند داد بکشم که من بتهوون رو ترجیح میدم. دلم می خواد پشت میکروفون جلوی جمعیت بگم آدری هِپبورن از مِرلین مونرو خوشگل تر بوده. دلم می خواد وسط شهر یه بنر بزرگ بزنم که من داستایفسکی رو به ویکتور هوگو ترجیح میدم؛ من می میرم برای ادبیات روس.
دلم می خواد سر یه میز غذای قرن نوزدهی فرانسوی بشیم و بگم «Je suis désolé monsieur» (متاسفم آقا)، من فقط غذا های کبابی و آبپز شده می خورم؛ فقط هم دست پخت آشپز خودمون با سس مخصوصش. بعد از سر میز پاشم و با لباسِ آستین پُفی و دامنِ اشرافیِ پر چین و چروکم دور شم و به ریشِ موسیو بخندم. عصر تو یه کافه ی دنج کروسان گاز بزنم.
دلم می خواد به قدری ورزش کنم که از راه دراز و نشست رفتن و تمرین های تی آر ایکس عمرمو بگذرونم. دلم می خواد بوکس کار کنم و عین کِلِی بزنم فک حریفامو بیارم پایین. دلم می خواد از اِوِرِست برم بالا و اون بالا به همه ی دنیا فحش بدم.
دلم می خواد بزنم زیر آواز. اپرا بخونم و بعد بخندم. برم وسط خیابون و عین رپرای انگلیسی دستامو در حین خوندن تو هوا تکون بدم. یه عده هم دورم بالا و پایین بپرن و یه کلیپ هم از این ادا ها بگیریم که بعدا بهش بخندیم، از تهِ دل. دلم می خواد یه لیوان آب گرم بخورم و همه رو از خونه بریزم بیرون؛ بعد اپیکور بخونم: «می سپرمت به دریا... اگه خورشید بتابه تا فردا... برا من هنوز زنده ای هرجا... نمی ذارم بمونی تنها...»
اما اینا همه ش خیاله. همه ش خواسته های معمولی منه اگرچه چندان عادی نیست. تنها کاری که می تونم بکنم اینه که یه هات چاکلت بخورم، داستایفسکی بخونم و گاهی هم یه ذره آواز بخونم. در هر حال تصور کردنِ اینا و تصورِ خودم تو موقعیت اینا چیز جالبیه.
