زمستان ها با هم بودیم؛ من ،هاشمی، انوری، عزیزی، احمدی، مهدوی و البته اقای حیدری.
گلی ترقی
در کتاب های ایرانی وقتی بحث سر اسم میشود خیال میکنم که اسم گذاری در کتاب ها به نوعی ساده نویسی شده. شاید هیچ فکری بابت اسم ها نمیشود و فقط یک کلیشه را رعایت میکنیم. (احمدی منصوری صادقی حسینی گرگانی تهرانی؛ چرا با فامیلی های خاص مخالف هستیم؟ کیوان، زاهری، شامی، طلوعی،توسکی و..)
یک داستان کاملا واقع گرایانه یک داستان کاملا تخیلی است. اما برای نوشتن، سعی میکنیم کاملا تصادفی یک اسم را انتخاب کنیم چون اسم های ادم ها در دنیای واقعی هم انتفاقی و تصادفی است.
سوالی ایجاد میشود: آیا میتوان اسم ها را برای منظور و هدف کارکتر انتخاب کرد؟ انوقت اسم ها شیرین تر میشود؟
شاید هم نه؛ تنها دلیلی که اسم های کارکتر های کتاب های فارسی سخت به جان مینشیند آشنایی ما با آن اسامی است. و توانایی مارا برای ساخت تصویری خاص از آن کارکتر پایین میاورد.
