بعضی از ما، با ضمیر اول شخص مفرد با خودمان صحبت می‌کنیم. مثلاً می‌گوییم:
«باید در جلسه خونسردی خودم را حفظ کنم.»
بعضی دیگر، با ضمیر دوم شخص مفرد به شکلی صحبت می‌کنیم که انگار با فرد دیگری در حال گفتگو هستیم:
«مریم! باید در جلسه خونسرد باشی.»
مطالعات لابراتوار هیجانات و کنترل خویشتن در دانشگاه میشیگان نشان می‌دهد در شرایطی که تحت استرس قرار داریم (یا قرار است تحت استرس قرار بگیریم) گفتگوهای دستوری با خودمان، خصوصاً اگر به عنوان یک همراه بیرونی با خود صحبت کنیم (با ضمیر دوم شخص مفرد)، می‌تواند اثربخشی بیشتری داشته باشد .
در مطالعۀ انجام شده، گروهی از دانشجویان قبل از یک سخنرانی عمومی در جمع، به خودشان می‌گفتند: “چرا عصبی هستم؟” و گروه دیگر می‌گفتند: “چرا عصبی هستی؟”
گزارش آنها نشان داد که همین تفاوت کوچک، میزان اضطراب متفاوتی را در آنها ایجاد می‌کند و گروه دوم در مقایسه با گروه اول که در خودشان با خودشان حرف زده‌اند، نتیجه‌ی بهتری را تجربه کرده‌اند.
می‌بینید؟
یک تفاوت کوچک در انتخاب کلمات و جملات، چه تاثیر متفاوتی بر ما می‌گذارد!
شما چگونه با خودتان صحبت می‌کنید؟
محمدجعفر زاهدپور
یک روانشناس
در همین رابطه اینها را هم بخوانید:
واژه‌ها و زندگی ما!
درمان خجالتی بودن و کم رویی
