سیستم معنایی که انسانها بکار می برند از نقطه نظر دکتر مریم شجاعیان روانشناس بالینی و مدرس دانشگاه

بهترین روانشناس بالینی متعهد و مجرب در تهران

https://dr-maryamshojaeeyanpsychologist.ir

دکتر مریم شجاعیان.روانشناس بالینی و مدرس دانشگاه

بهترین روانشناس بالینی متعهد و مجرب در تهران

https://dr-maryamshojaeeyanpsychologist.ir

دکتر مریم شجاعیان.روانشناس بالینی و مدرس دانشگاه

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

بهترین روانشناس بالینی متعهد و مجرب در تهران

https://dr-maryamshojaeeyanpsychologist.ir

دکتر مریم شجاعیان.روانشناس بالینی و مدرس دانشگاه

بهترین روانشناس بالینی متعهد و مجرب در تهران

https://dr-maryamshojaeeyanpsychologist.ir

دکتر مریم شجاعیان.روانشناس بالینی و مدرس دانشگاه

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

بهترین روانشناس بالینی متعهد و مجرب در تهران

https://dr-maryamshojaeeyanpsychologist.ir

دکتر مریم شجاعیان.روانشناس بالینی و مدرس دانشگاه

بهترین روانشناس بالینی متعهد و مجرب در تهران

https://dr-maryamshojaeeyanpsychologist.ir

دکتر مریم شجاعیان.روانشناس بالینی و مدرس دانشگاه

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

بهترین روانشناس بالینی متعهد و مجرب در تهران

https://dr-maryamshojaeeyanpsychologist.ir

دکتر مریم شجاعیان.روانشناس بالینی و مدرس دانشگاه

بهترین روانشناس بالینی متعهد و مجرب در تهران

https://dr-maryamshojaeeyanpsychologist.ir

دکتر مریم شجاعیان.روانشناس بالینی و مدرس دانشگاه

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

بهترین روانشناس بالینی متعهد و مجرب در تهران

https://dr-maryamshojaeeyanpsychologist.ir

دکتر مریم شجاعیان.روانشناس بالینی و مدرس دانشگاه

بهترین روانشناس بالینی متعهد و مجرب در تهران

https://dr-maryamshojaeeyanpsychologist.ir

دکتر مریم شجاعیان.روانشناس بالینی و مدرس دانشگاه

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.

کلا شاخص ها مستقل از ما و پایه کارکرد یکپارچه تمامی موجودات است و نحوه عملکرد افراد به چگونگی معنا سازی شاخص ها و نیز دو نشانه دیگر، شمایل ها و سیمبول هاست.پس هر واژه ای می تواند تداعی گر امر خاصی درون خودش باشد و اینگونه است که واژه Anxietyبرای فردی با توجه به علائمی که در درونش بوجود آمده، اضطراب و نگرانی معنا می گردد و برای فرد دیگر برمبنای علائم درونی اش شوق و اشتیاق معنی می شود.

نتیجه می گیریم که دلیل فردمحور بودن سیستم ها، به سیستم معنای افراد برمی گردد و به خاطر وجود سیستم معنایی و نشانه های خاصی که در فرد وجود دارد، کارکردهای منحصر به فردی را در او اعمال می کند و به همین سبب است که نمی توانیم به صورت جهان شمول، دنیای درونی افراد را رصد کنیم.

اصولا سیستم های معنایی متفاوتند و کارکردهای خاص خود را دارند و همه جنبه های آنها به زبان مربوط نیستند. تنها یک وجه از آن است که به زبان ربط دارد. بطور کلی معانی در چندین سطح اتفاق می افتد. من باب مثال وقتی فردی نظاره گر دود هست، در واقع دود، وجود آتش را در ذهن او تفسیر می کند و این دود شاخص[1]و معلولی از علتش می باشد.

[1]Indexial

یعنی دود شاخص آتش است. و یا هنگامیکه به جهت درمان افسردگی سرترالین تجویز می شود، بدین سبب است که از میزان بازجذب سروتونین بکاهد تا مقدار سروتونین در فضای سیناپسی بالا رود و فرد بهبود یابد که در اینجا، معنای پیام سروتونین کارکردش است و این حالت را بر ما می نمایاند که معنا، یعنی کارکرد. پس یکی از وجوه معانی، شکل شاخص بودن را در ذهن متبادر می کند. برای بیان وجه دیگر سیستم های معنایی، زمانی را در نظر بگیرید که فرد به جای دود، یک عکس از یک شخص صاحب نامی ببیند. درواقع این عکس، شمایلی[1]از آن شخص است و باید بیان کنم که یک سری نشانه هایی که در معنا به کار می رود، نشانه های شمایلی است.

[1]Iconic

همانند پزشکی که به تصویر سونوگرافی بیمار می نگرد و تشخیص می دهد که مثلا به بیماری سرطان مبتلاست و در اینجا معنایی که حاصل می شود در واقع یک کارکردی است از شمایل، و برخلاف شاخص ها، شمایل ها هیچ گونه ارتباط علت و معلولی با هم ندارند، به این معنا که مثلا با دیدن تصویر فرد، آن شخصی در ذهنمان متبادر می شود که در عالم واقع هم وجود دارد. و اینجاست که می توان گفت: اگر کارکردی حاصل نشود، معنایی به وجود نخواهد آمد.

از وجوه دیگر سیستم های معنایی ، نماد[1]یا علامت است که عمدتا در ساختار یا نظام زبان کاربرد دارد. در قالب یک مثال وقتی واژه آسمان را به کار می بریم در اینجا رابطه شاخص گونه و ارتباط شمایل وار با آسمان ندارد، بلکه این کلمه درست جای آسمان می نشیند و آنرا تداعی می کند. یعنی تداعی از طریق واژگان صورت می گیرد و این کلمه سنبلی می باشد از آسمان. در حقیقت می توان گفت زبان ها، توسعه این نمادها و جهان سمبلیک ما است.

[1]Symbol

به قول لکان ما در یک جهان واقع، با یک ماهیت بیولوژیک پیشا کلامی به دنیا می آییم، جهانی که کاملا بر مبنای نشانه شاخص است و هیچ تصویر و شمایلی در آن نیست، که به آن جهان پیشا تصوری [1]می گوییم و بعد با تعاملاتی که با دیگر سیستم ها برقرار می کنیم، باعت رشد و شکوفایی و یا بعضا سبب رخوت و سکون می شویم. بعد، جهان تصویری در ما پدید می آید به این معنا که دنیای شاخص ها را می توانیم تصور کنیم و مادامیکه مجهز به سلاح زبان می شویم، جهانی در ما شکل می گیرد که معنا سازی آن بر پایه نمادها و نشانه هاست و اینجاست که عنوان می شود، جهان نمادها.

[1]Reel world

پس بطور کلی سه جهان ما را احاطه کرده است: جهان واقع که مستقل از ماست، جهان تصوری که وابسته به ادراکات ماست و جهان نمادها و نشانه ها که مسلط بر ماست.

هنگامیکه این سه موجودیت در ماست و با هم هماهنگ باشد ما سلامت روان داریم و بالعکس زمانیکه دچار تروما و آسیبی می شویم، نمی توانیم وارد دنیای نمادها شویم و شکافی بین سه جهان حادث می شود و دقیقا اینجاست که اختلال نمود پیدا می کند.

به همین سبب است که فردی دچار اختلال استرس پس از سانحه می شود، به سبب فراوانی حجم دیتاهای آن حادثه، ذهن فرد کشش آنرا ندارد که جهان نمادها را از هم تفکیک کند و در جهان واقع نیز یک حالت بیش برانگیختگی دارد و ذهن او مدام در حالت فلاش بک زدن است و فرد در آن اتفاق به صورت قفل شده باقی می ماند.