در روابط نزدیک و دور برای افرادی که مدت زیادی تراپی شده اند امکان حدس نیازها و نیت طرف مقابل پس از مدتی به وجود می آید. گاهی دچار این توهم می شویم که باید آدم ها را روشن کنیم. مثلا اگر خواهرم با من سر موضوعی دعوا می کند چه خوب میشود اگر به اون بگویم تو میخواهی با دعوا با من مقصری برای مشکلات خودت پیدا کنی و کار را برای خودت راحت تر کنی. میفهمم نقش دختر بزرگ خانواده چه قدر سخت است، اما لطفا بپذیر من هم آسیب پذیری های خودم را دارم. بله این مکالمه خیلی بالغانه به نظر می رسد.
اما به تجربه من داشتن این مکالمه حرص آدم های طرف مقابل را در می آورد و احتمالا فاتحه خواهری شما خوانده می شود. اینکه ما فکر کنیم با تراپی و مطالعه میتوانیم از طریق مکالمه، به دیگران یا حتی به خودمان در روابط با دیگران کمک کنیم یک توهم پوشالی ست. گاهی گارد آدم ها بیشتر می شود و اتفاقا نتیجه عکس می دهد. تنها چیزی که به ما کمک میکند، رفتار ماست.
گاهی ما اگر سال ها به همکاران خود بگوییم وقتی من مشغول کار هستم لطفا با من صحبت نکنید که حواسم پرت نشود، ولی وقتی با ما صحبت میکنند گوش بدهیم و یا پاسخشان را بدهیم، به آن ها دلیل کافی برای احترام به خواسته خود را نداده ایم.
یک مثال واضح تر می زنم. فکر کنید همکاری دارید که از شما در مورد مسائل خصوصی زندگی تان سوال می کند. گاهی من من می کنید و گاهی پاسخ های متناقض میدهید. آخر با خودتان می گویید عصر جدید عصر صحبت های شفاف و صریح است، احتمالا چون روی صحبت حضوری را ندارید به او پیام می دهید فلانی جان وقتی از من درباره این مسائل می پرسی حس بدی میگیرم، لطفا این کار را تکرار نکن.
چه انتظاری دارید؟ خجالت بکشد و آگاه شود و دست از فضولی بردارد؟ کار دنیا اینقدر ساده بود و ما نمی دانستیم؟ خیر. به تجربه شخصی من سکوت و یا تشر زدن گاهی برایمان بهتر است.
همه آدم ها آمادگی روشن شدن و آگاه شدن را ندارند. اگر هم آمادگی اش را داشته باشند، روشن کردن آن ها وظیفه من و شما نیست. ما اگر مشغول باز کردن گره های شخصی خود باشیم احتمالا خود را مسئول باز کردن گره های دیگران نمی دانیم. و اگر کسی بخواهد ما را بیشتر گره بزند، احتمالا راه درست تر آن است که دستش را از خودمان کوتاه کنیم.
