رفتن برای کسی که میره راحته ولی برای کسی که مونده خیلی سخت تره. حتما کسی که میره دل کنده از خیلی چیزا عبور کرده، گذشته ، چشمش رو بسته و همه احساسات و عواطف و خاطرات تلخ و خوشی و ناراحتی رو پشت سرش جاگذاشته خودش به یه نقطه معلوم یا نامعلوم خیره شده و رفته. کسی که مونده فقط نگاه کرده که به اون که داره دور و دورتر میشه داره کدر میشه دیگه بعد از چند وقت تو ذهنت هم که بگردی یه هاله از غبار رو آدمهایی که رفتن تو ذهنت می بینی انگار رو قاب عکس خاک نشسته عزیزی که الان میلیونها کیلومتر ازم دوره هنوز تو دلمه هنوز با ویدیو کال مثل اون روزها ریز ریز می خندیم ، میریم خرید و برای هم لباس می خریم بچه هامونو نشون هم میدیم خونه ،زندگی، کار جدید . تولد میگیریم با هم و می رقصیم غر می زنیم گریه می کنیم ناله می کنیم بحث سیاسی اجتماعی اقتصادی می کنیم همه با ویدیو کال . اما یه چیز غیر ممکنه که وقتی داریم گریه می کنیم وقتی از زمین و زمان ناراحتیم و یا دلگیریم ، نمی تونیم هم دیگه رو در آغوش بکشیم و این یه حسرت همیشگی هست.
