مهمترین اصل در تربیت و روانشناسی ، صداقت با خویشتن است .
جهان خیر مطلق است
و شرارت ، خیر را می پوشاند ، تشخیص را فلج می کند
شرارت دوامی ندارد
و به نیروی تربیت ، زدوده میشود و فردِ تربیت یافته به آرامشی می رسد از اینکه با فطرت خویش پیوند دارد .
تربیت ، پیوند آدمی است با اصل خویش با آرامش واقعی با زلالیت
بعد از تربیت است که فرد ، می تواند به میزان دوری و نزدیکی خود با اصل خود یا همان صراط مستقیمِ خود ، ارزش های فردی و اجتماعی خود را درک کند و پاسداری کند .
