خوب معمولی بودن هیچم بد نیست همین که خودتو با تمام کم و کاستی هات قبول داشته باشی مسئله ی خیلی مهمیه و میشه گفت نصف راهو رفتی ...
اما بقیه چی ؟اونا چی میگن ؟شده مثلا یه مدت با یکی آشنا بشی و طرف برگرده بهت بگه فلانی تو خیلی رو اعصابی ؟
توهم درجا شاخت دربیاد چون از زبون کسی این حرفو نشنیدی ...
خوب میدونی داشتن یه سری اخلاق بد یا عادت های بد تو هر شخصی طبیعیه ،هیچ کس نمی تونه پراز خوبی باشه ...
اصلا من معتقدم آدما با خوب و بدشونه که کامل میشن ...تازه کامل کامل هم که نه ...
چون همیشه جا برای تغییر و رشد هست ...
اما من میگم درستش اینه به جای پررنگ کردن قسمت های ناهموار آدمای دور و اطرافمون بیایم بهشون بگیم چه خصوصیات مثبتی دارن ...
حتی اگر تعداد خوبی های اون فرد از قسمت های ناهموارش کمتر باشه ...
اینکه صرفا بیایم بگیم فلانی این رفتارت خیلی بده ، تلخه ،هیچی رو عوض نمی کنه چون آدم میره تو تنهایی هاشو با خودش فکر می کنه که بده ...
که عوض نمیشه ...
بیایم با محبتمون کمک کنیم به تغییر اون ناهمواری های آدمای اطرافمون
با گفتن اینکه فلانی تو خیلی قشنگی ولی بیا باهم روی ناهمواری هات کار کنیم تا از این قشنگ تر بشی .
