دیروز از فرصت تنهایی‌ام استفاده کردم و پادکست محبوبم از جافکری رو پلی کردم و بعد از تموم شدن پادکست احساس خوبی داشتم از اینکه یک محتوای خیلی خوب به خورد مغزم دادم و میتونم از اون بنویسم.
اما موضوع پادکست حول محور مسئولیت پذیری بود و درواقع داشت می گفت برای مسئولیت پذیر بودن باید یک ذهن مسئولیت پذیر داشته باشی.
میدونی تنها جایی که 100 درصد میتونیم روی اون کنترل داشته باشیم کجاست؟
درست حدس زدی ما تنها میتونیم ذهن‌مون رو کنترل کنیم که چه رفتاری رو نشون بدیم و چه عملی رو انجام بدیم.
میدونی روزانه ما با آدم‌های زیادی روبه رو میشم و رفتارها و عمل‌های متفاوتی رو میبینم که میدونی اینکه در مقابلشون چه عملی نشون میدیم کاملا مسئولش خودمون هستیم.
یعنی مسئولیت پذیری اول به این معناست که تو در مقابل هر اتفاقی چه بلایای طبیعی مثل سیل زلزله یا خیلی از اتفاق‌ها مثل از دست دادن‌ها مرگ و کلا هر نوع اتفاقی چه واکنشی رو انجام بدیم.
یعنی میدونی اگر یک آدم نزدیک به شما یه روزی که خیلی عصبی بود وسر شما داد زد چیزی که بعدش از جانب شما اتفاق میوفته کاملا به خود شما مربوطه و این یعنی قبل از هر اتفاقی باید توی ذهنت به اون مسئله فکر کنی.
باید اون اتفاق رو از تمام زاویه‌ها و طور متفاوت نگاه کنی.
میدونی تو حتی تو روابطت با آدم‌ها حتی درمورد درآمد و شغلت فقط 33 درصد میتونی کنترل داشته باشی و این 33 درصد همه‌اش برمیگرده به واکنش و رفتاری که انتخاب می‌کنی نشون بدی.
33 درصد بعدی برای درآمدت میتونه اقتصاد باشه میتونه از جانب کارفرمات باشه و این یعنی تو بخشی از اون رو میتونی مدیریت کنی.
اما بذار بگم توی زندگی تو مسئول برآورده کردن نیازهاتی
تو مسئول ساختن دنیای مطلوب از از خواسته‌های خودتی
تو مسئول برداشت‌های ذهنی خودت هستی و
در آخر تو مسئول تمام رفتاری هستی که نشون میدی.
