عزیزم!
اولین روزی که صدایت را شنیدم بخاطر دارم،شوق و اشتیاق عجیبی در درونم ریشه بسته بود،دلیلش را نمیدانم که چرا انقدر خوشحال بودم شاید بخاطر تیکه کلام هایی بودش که از اکسپولر اینستاگرام یاد گرفته بودی و با افتخار بهم میگفتی یا شایدم بخاطر این بود که حس میکردم صدایت عجیبی توی صدات است.این را میدانم که آن روزی که صدایت را شنیدم،بعد از رفتنت تا ساعت ها شوق و اشتیاق عجیبی داشتم و تا حدی میتونم بگم حس خیلی خوبی از حرف زدن باهات داشتم،نمیدانم چرا صحبت های آن روز را کامل به یاد دارم،با اینکه راجب چیز های مهمی حرف نزدیم و صحبت خاصی در بینمان رد و بدل نمی شد اما صبحت هایت و صدایت را کامل بخاطر دارم
شاید بعضی وقت ها غیبم بزند
شاید ازم دلخور شوی
اما این را بدان که این غیب شدن ها به اجبار است
سروش عزیزم،برایم عجیب است که دیشب چقدر هر دویمان از ته قلبمان خسته بودیم و دلمان میخواست همه چیز تمام شود.حتی دیگر نای این را نداشتیم که بهم امید بدیم.آنقدر خسته و دلشکسته بودیم که ترجیح دادیم اشک های چشمانمان جای صحبت هایمان را بگیرد.تنها حرفی که میتوانستیم بهم بزنیم این بود که چرا انقدر دوست دارم؟
جوابی برای این سوال پیدا نکردیم انگاری این سوال قرار نیست جوابی برایش پیدا شود؛انگار قرار است این سوال جزو سوالهای بی جوابی بماند که هیچکس جوابش را نمیداند
چه کنم که انقدر زود میروی
رفتنت در حد دقیقه است
و ماندنت در حد ثانیه
چه زود میگذرد این دقیقه و ثانیه ها
پ.ن:نامه ها در واقعه نمیشه گفت که نامه ای کامل هستن در واقعه نامه های کوتاهی هستند که برای او نوشته شده است!
