پروانه حسین‌زاده·۷ روز پیشپسا کووید یا ما همچنان در دوران کرونایی زندگی می‌کنیم!از وقتی به یاد دارم، استعداد خاصی در جذب انواع بیماری‌ها داشتم. سیستم ایمنی ضعیفم باعث می‌شد هر سال یکی دو بار مریض شوم و هر بار هم سخت و…
پروانه حسین‌زاده·۱۴ روز پیشسلام من را به «بیجینگ» برسان!وانگ فنگ (Wang Feng)، با نوای سوزناکی می‌خواند: «بیجینگ…بیجینگ». صدایش کش می‌آید و با دینگ دینگ تمام‌نشدنی‌ای که داخل بانک تکرار می‌شود، در…
پروانه حسین‌زاده·۱۴ روز پیششنبهای که از دل تاریکی‌ها پدیدار شدهر هفته، در نخستین ساعات روز شنبه، به پنج‌شنبه و جمعه می‌اندیشیم تا لحظاتی را با خودمان خلوت کنیم. آخر هفته، برای هر کسی معنای متفاوتی دارد…
پروانه حسین‌زاده·۱ ماه پیشدایرکت دبیت؛ پیش به سوی آرمان‌شهر یا پادآرمان‌شهر؟!تازه وارد شرکت شده‌ام. برای آن‌که در اولین روز کاری‌ام دیر نرسم، شب را خوب نخوابیده‌ام و وقت زیادی را صرف انتخاب لباس مناسب کرده‌ام. از همه…
پروانه حسین‌زاده·۱ ماه پیشبیماری به مثابه استعاره یا طاقت آوردن در زمانه پاندمی‌ها…تا قبل از شیوع کرونا، سالی یکی دو بار مریض می‌شدم و هر بار هم خیلی سخت. کرونا که آمد، از کارم استعفا دادم و خانه‌نشینی را برگزیدم. در خانه…
پروانه حسین‌زاده·۱ ماه پیشما رسیدیم؛ روایت آنتون هور از جایزه نوبل هَن کَنگ (هان کانگ)وقتی خبر دریافت جایزه نوبل ادبیات هَن کَنگ را خواندم، در یک رویداد حوزه شتاب‌دهی و فضای کار اشتراکی نشسته بودم. در فضایی جدی که همه داشتند…
پروانه حسین‌زاده·۴ ماه پیشحبابهای سخنگو، راهنما می‌شوند؛ نگاهی به فیلم‌سینمایی FAQوقتی داستان فیلم‌سینمایی FAQ را می‌خواندم، توجه‌ام به یادگیری زبان فارسی در این فیلم جلب شد. به تاثیری فکر کردم که علاقه‌مندان موسیقی و درا…
پروانه حسین‌زاده·۶ ماه پیشجدال اسب‌های سفید و سیاه برای موفقیت؛ نگاهی به کتاب «اسب سیاه»کتاب «اسب سیاه؛ رسیدن به موفقیت و کامیابی از مسیری کاملاً متفاوت از آن‌چه همه به ما می‌گویند» یکی از کتاب‌های خودیاری است که خواندنش را می…
پروانه حسین‌زاده·۷ ماه پیشخشونت بی‌پایان؛ نگاهی به فیلم کره‌ای «ناامید»اولین فیلم کارگردان کره‌ای، کیم چَنگ‌هون (김창훈) به خشونت خانگی و خشونتی که در ادامه‌ی این بدرفتاری‌های خانوادگی در ابعاد مختلف زندگی انسا…
پروانه حسین‌زاده·۱ سال پیشزخم کاری خارمریم‌ها روی بال پروانه‌ها؛ نگاهی به فیلم‌سینمایی ملاقات خصوصیسینمای ایران در سال‌های اخیر به محلی برای نمایش تراژدی‌ها و کمدی‌های مطلق تبدیل شده است؛ همه چیز یا آن‌قدر تلخ و ناگوار است که بعد از تماشا…
