احتمالاً برای شما هم پیش آمده باشد؛ که نوشتن یک متن را زمان زیادی به وقفه انداخته باشید!
نگرانِ محتوا و طراحی خوب شده باشید و زمانی متوجه زمان شده‌اید که خستگی تمام وجودتان را گرفته باشد؛ اما همچنان یک پاراگراف ننوشته‌‌اید.
این تجربه تلخ در طول زمان، لذت نوشتن را از شما می‌گیرد.
نوشتن چیزی جز خالی کردن تصورات و تفکرات خودتان نیست.
آن نفسِ عمیقِ بعد از نوشتن؛ ارزش آن را دارد که یادبگیریم چگونه خودمان را از وسواسِ تمیزنویسی یا کمال‌طلبی دور کنیم.
هرچه در نوشتن بیشتر تعلل کنیم؛ کمتر خواهیم نوشت.
بنابراین در زمان آزادَت، قلم -خودکار- و کاغذ خودت را بردار و زمان تعیین کن!
مثلاً: ✍? ۱۰ دقیقه!
بالای ورقَت بنویس موضوع: هرآنچه به ذهنم می‌رسد!
سپس شروع به نوشتن کن؛ هرآنچه به ذهنت می‌رسد را بنویس.
از صبحانه‌ای که خوردی و طعمی که چِشیدی.
از گل‌هایی که آب دادی و حسی طراوتی که تجربه کردی؛ بنویس.
یا از خبری که داخل اینستا دیدی.
یا از آدمی که ارزش متنفری و امروز پستشو دیدی.
اصلا نیاز نیست تمیز بنویسی، همینجوری که من اینجا نوشتم، فقط تلاش کنیم روزانه چرت و پرت بنویسیم?
این تمرین در درازمدت کمک می‌کند؛ حس ما به نوشتن تغییر کند و قلم فعال‌تری داشته باشیم.
جایگزین تمرین بالا:
می‌توانیم بجای تمرینی که ارائه شد؛ شب‌ها حدود ساعت ۲۱ گزارش روزانه بنویسیم.
این تمرین هم منظم است و هم جا برای آزاد نوشتن دارد.
این ایده اولین گام برای نوشتن است؛ گام‌های بعدی را حتماً منتشر خواهم کرد.
نظرات و تجربه‌های خودتان را در این‌باره با دوستان‌تان به اشتراک بگذارید.
